Κι εκεί που νόμιζα πως βρισκόσουν πια κρυμμένος μέσα σε μια χούφτα αναμνήσεις, εκεί που νόμιζα πως ανήκες στο παρελθόν, σε ένα παρελθόν που δεν μπορούσε να μ’ αγγίξει πια, να που έφτανε μια στιγμή, μια μικρή τυχαία στιγμή, για να διαλύσει όσα νόμιζα πως είχα χτίσει αφότου έφυγες…
Χαμογελούσες… Θεέ μου, πόσο όμορφα χαμογελούσες! Πάντα φώτιζαν τα πάντα γύρω σου όταν χαμογελούσες! Χαμογελούσες και βρισκόσουν εκεί, μόλις δυο ανάσες μακριά μου. Σαν να μην πέρασε μια μέρα έμοιαζε μέσα μου. Το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι, το ίδιο τρέμουλο στα γόνατα, το ίδιο πάγωμα στο βλέμμα μπροστά στην εικόνα σου.
Έμεινα να σε κοιτάζω. Το φως στο χαμόγελό σου, το βάθος στο βλέμμα σου, η δύναμη στην κίνησή σου… σαν τίποτα να μην είχε αλλάξει. Κι εκεί που νόμιζα πως βρισκόσουν πια κρυμμένος σε μια χούφτα αναμνήσεις, εκεί που νόμιζα πως ανήκες στο παρελθόν, σε ένα παρελθόν που δεν μπορούσε να μ’ αγγίξει πια, ήταν αρκετό να φανείς ξανά μπροστά μου και σ’ ένα δευτερόλεπτο να μου θυμίσεις όλα αυτά που για καιρό πάλευα να ξεχάσω, όλα αυτά που για καιρό με τυραννούσαν, όλα αυτά που νόμιζα πως είχα καταφέρει να νικήσω. Έφτανε μια στιγμή, μια μικρή τυχαία στιγμή, για να ανατινάξει μέσα μου όσα νόμιζα πως είχα χτίσει αφότου έφυγες…
Έμεινα να σε κοιτάζω. Το φως στο χαμόγελό σου, το βάθος στο βλέμμα σου, η δύναμη στην κίνησή σου… σαν τίποτα να μην είχε αλλάξει. Τίποτα άλλο ίσως, εκτός από εκείνο το ξένο χέρι που κρατούσε στοργικά το δικό σου. Τίποτα άλλο ίσως, εκτός από εκείνο το ξένο χαμόγελο που καθρεφτιζόταν στα μάτια σου όπως την κοιτούσες. Τίποτα άλλο ίσως, εκτός από εκείνα τα ξένα χείλη που άγγιξαν τα δικά σου τρυφερά…
Κοίτα που έφτανε μια μικρή στιγμή, μια τυχαία μικρή στιγμή για να καταλάβω πως όσο κι αν πάλεψα, όσο κι αν προσπάθησα, όσο κι αν πολέμησα, δεν κατάφερα ποτέ να σε στριμώξω στο παρελθόν, δεν κατάφερα ποτέ να σε κλειδώσω στις ξεχασμένες αναμνήσεις. Κοίτα που τελικά, δεν κατάφερα ποτέ να σε νικήσω…
Κική Γιοβανοπούλου