Όλοι έχουμε κάνει λάθη αρκετές φορές. Είναι λάθη που μας έχουν φέρει ξανά στην ζωή. Δεν μιλάμε για τα λάθη που μας έδωσαν να αντιληφθούμε τη διαφορά μεταξύ λάθους και σωστού, αλλά εκείνα που κατάφεραν να κλείσουν οριστικά την μισανοιγμένη χρόνια τώρα, βαριά πόρτα της ζωής. Μέσα από τις διδακτικές εμπειρίες, αποτυπώνουν μια άλλη μορφή στο πέρασμα του χρόνου.

Η σημασία του καλού χρόνου, πάντα μια λησμονιά θα έχει. Θα τριγυρίζει στα ταξίδια του νου, που στάθηκε και σε βοήθησε να καταφέρεις εκείνη τη μια και μόνη ιδανική ιδέα που έψαχνες από πριν. Κι όμως ήρθε, στάθηκε, έδωσε, αντιλήφθηκε, και στο τέλος αποφάσισε να “βάψει” ολόκληρη την ψυχή σου. Αυτές οι εμπειρίες που διδάσκουν τα μεγαλύτερα κεφάλαια, γίνονται οι πιο βασικές σου αρχές
για τα επόμενα, αποτελούν μια σημαντική καμπή.

Ο χρόνος σε ήθελε εκεί και περίμενε την αποδοχή σου, για κάποιο λόγο που όλα έρχονται
και φεύγουν. Παρέμεινες εκεί, αλλά παραιτήθηκες από κάθε εμπόδιο που είχε κρύψει
την ταυτότητά σου. Στιγμές που δεν θα ξεχαστούν, αλλά δεν θα σε απειλούν.

Τα λάθη χτυπάνε σιγά σιγά και δειλά, με μια μανία σε σπρώχνουν να τα ανοίξεις. Κοιτάς στην
αρχή, κοντοστέκεσαι πιο κοντά τους κι ύστερα παγιδεύεσαι μέσα στους δρόμους που σε
οδηγούν όλο και πιο κοντά τους. Δεν υπάρχει όμως πιο μεγάλη στιγμή όταν βρεθείς πρόσωπο με πρόσωπο, αλλά απέναντί τους αυτή τη φορά…

Δέσποινα Γρηγοριάδη