Σ’ έχω απέναντί μου και σ’ ακούω να προσπαθείς να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα. Πόσο ωραίο θέατρο παίζεις! Χειροκρότημα παρακαλώ! Υποβάλλω τα σέβη μου και φεύγω…
“Περίμενε να σου εξηγήσω!”
“Δεν θέλω να μου εξηγήσεις τίποτε! Αν είχες το θάρρος να μου πεις την αλήθεια, τότε θα νιώθαμε κι οι δυο καλύτερα, αλλά δεν αλλάζει τίποτε πια. Αντίο.”
“Μα σ’ αγαπάω…”
Την προβολή της αγάπης πάλι, όταν γίνεται οποιοδήποτε λάθος, δεν την κατάλαβα ποτέ, με το συμπάθιο! Να σκίζεις τα ιμάτιά σου ότι λατρεύεις τον άλλον και δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτόν, κρύβοντας κάτω απ’ το χαλί όλα τα λάθη, με ξεπερνάει. Άβολη η ομολογία της αλήθειας. Πέφτεις στα μάτια του άλλου, ίσως εξευτελίζεσαι, αλλά είναι λυτρωτικός ο αποχαιρετισμός όταν την καταθέτεις, παρά να σε τρώνε οι τύψεις κι οι δεύτερες σκέψεις επ’ αόριστον. Να ησυχάσει η ψυχή σου αδελφέ μου!
Στέλλα Σωτήρκου