Οι άνθρωποι τις περισσότερες φορές συγχέουμε την αγάπη με την ανάγκη. Για να σε αγαπάω, πάει να πει πως σε χρειάζομαι δίπλα μου, στο πλευρό μου, στα εύκολα και τα δύσκολα, στις χαρές και τις λύπες. Να έχω έναν άνθρωπο να μου σταθεί, να με υποστηρίζει σε κάθε βήμα και σε κάθε παραπάτημα στο μονοπάτι της ζωής μου. Να είναι εκεί και να αφαιρεί μαζί μου ένα ένα τα αγκάθια που τρυπώνουν κατά καιρούς στη ζωή μου. Να είναι εκεί για να ρίχνει ιώδιο στις πληγές μου και να τις καλύπτει ευλαβικά κι όχι να τις μολύνει με αδιαφορία και απαξίωση. Άλλο ανάγκη και άλλο αγάπη…
Η ανάγκη κρύβει μια εξάρτηση μέσα της, που μπορεί να οδηγήσει σε τοξικές και μη λειτουργικές συμπεριφορές. Πολύ συχνά, παρατηρώ ζευγάρια και σχέσεις αγκιστρωμένες τόσο βαθιά, που γδέρνουν και πονάνε. Η αγάπη δεν πρέπει να πληγώνει, δεν είναι αυτός ο ρόλος της. Η ανάγκη του «ανήκειν» είναι ζωτικής σημασίας, γιατί ο άνθρωπος εξ ορισμού είναι ον κοινωνικό. Ζει και συναναστρέφεται μέσα σε ένα πλαίσιο. Ένα πλαίσιο γεμάτο ζωή. Δε μπορεί τη μοναξιά, δεν την επιζητεί αν και κάποια στιγμή στη ζωή του θα τη ζήσει. Όλα τα συναισθήματα βιώνονται. Άλλα σε μεγαλύτερο και άλλα σε μικρότερο βαθμό. Προσπαθεί να αποφύγει με κάθε τρόπο τον πόνο γιατί τον φοβάται, τον τρέμει. Η ανάγκη για αποδοχή είναι εσωτερικευμένη μέσα μας, όπως και πολλά μοτίβα.
Δεν θέλω να με χρειάζεσαι τις νύχτες που είσαι μόνος, δεν θέλω να με χρειάζεσαι για να κρυφτείς από όλους τους άλλους και την πραγματικότητα που σε πνίγει. Ούτε για να καλύψεις δικές σου ανασφάλειες και επικρίσεις άλλων. Δεν θέλω να είμαι η δεύτερη επιλογή, ούτε το δεδομένο σου. Θέλω να με εκτιμάς γιατί απλά… με αγαπάς. Με αγαπάς για αυτό που είμαι και για αυτό που είσαι εσύ μαζί μου. Με αγαπάς με όλα τα λάθη και τα σωστά μου. Με τα ελαττώματα και τις αδυναμίες μου. Με αγαπάς γιατί προσπαθούμε μαζί. Είμαστε δυο και παλεύουμε για αυτό το πολυπόθητο ένα. Είναι απλά τα πράγματα για να τα περιπλέξουμε. Δεν θέλω να με χρειάζεσαι, να μ’ αγαπάς θέλω!
Αικατερίνη Χριστοδούλου
https://oneirwnpenes.blogspot.com/