Αλλιώς ονειρευόμουν πως είναι να είσαι μεγάλος μαμά… Αλλιώς μου τα έλεγες στα παραμύθια που μου διάβαζες τα βράδια, ενώ μου χάιδευες απαλά τα μαλλιά. Αλλιώς ζωγράφιζαν τα λόγια σου το μέλλον μου στην ψυχή μου. Αλλιώς έπλαθα στο μυαλό μου τη ζωή μου μέσα απ’ τα μάτια σου, μέσα απ’ τα λόγια σου, μέσα στη “φούσκα” προστασίας που με μεγάλωνες.
Μου μιλούσες για “αληθινή αγάπη”, μου μιλούσες για “για πάντα”, μου μιλούσες για “αυτοθυσία”, για “αλήθεια”, για “ανιδιοτελή φιλία”, για “ανθρωπιά” για “ειλικρίνεια”. Μου μιλούσες για λέξεις που μοιάζουν άγνωστες στον κόσμο που ζω. Μου μάθαινες πως πάντα πρέπει να είμαι με τους “καλούς”, γιατί εκείνοι είναι που στο τέλος βγαίνουν νικητές. Πάντα! Αυτό μου έλεγες, θυμάσαι; Κοιτάζω γύρω μου και δεν βλέπω πουθενά το καλό να θριαμβεύει, δεν βλέπω πουθενά τους καλούς να παίρνουν τις νίκες…
Αλλιώς ονειρευόμουν πως είναι να είσαι μεγάλος μαμά. Αλλιώς μου τα έλεγες στα παραμύθια που μου διάβαζες τα βράδια. Δεν ήρθε ποτέ κανένας πρίγκιπας να με σώσει απ’ το δράκο, δεν ήρθε ποτέ η καλή νεράιδα να με γλιτώσει από καμία άδικη επίθεση. Δεν είχε το τέλος της κάθε ιστορίας χρώματα και φώτα, δεν είχε πάντα λαμπερά χαμόγελα στα χείλη όσων πληγώθηκαν. Κι αυτή η τιμωρία στους “κακούς”, που όπως μου έλεγες έπεφτε βαριά στα κεφάλια τους, δεν είδα να έρχεται μαμά…
Αλλιώς ονειρευόμουν πως είναι να είσαι μεγάλος. Δεν το περίμενα αυτό το γκρίζο στην ζωή μου. Δεν το περίμενα αυτό το κρύο στην ψυχή μου. Δεν περίμενα πως θα ήταν ακαταλαβίστικες λέξεις για τους περισσότερους, οι λέξεις που με τόση στοργή μου ψιθύριζες. Ποιος ξέρει αλήθεια τι θα πει “αληθινή αγάπη”, “για πάντα”, “αυτοθυσία”, “αλήθεια”, “ανιδιοτελής φιλία”, “ανθρωπιά”, “ειλικρίνεια”… Ποιος ξέρει κι όποιος ξέρει, πόσο εύκολα τολμάει να τα χαρίσει;
Σκληρός είναι ο κόσμος μαμά. Σκληρός και άδικος και κακός. Κρύβουν μαχαίρια οι αγκαλιές, που μ’ ευκολία καρφώνονται στην πλάτη σου. Κρύβουν σπασμένα γυαλιά τα φιλιά, που καταστρέφουν το μέσα σου. Κι είναι τόσο σπάνιο το “για πάντα”, που μοιάζει πιο παραμύθι κι απ’ τα παραμύθια που μου διάβαζες τα βράδια…
Και πονάω μαμά! Μου είναι τόσο δύσκολο να αποδεχτώ την πραγματικότητα, μια πραγματικότητα για την οποία δεν με προετοίμασαν τα παραμύθια σου! Και κρυώνω μαμά! Κάνει κρύο στη μοναξιά, γιατί μόνη νιώθω κι ας έχω τόσους γύρω μου! Και φοβάμαι μαμά! Έρχονται στιγμές που τρέμω από φόβο, μην και τίποτα, ποτέ δεν αλλάξει. Φοβάμαι τόσο μην κι αυτό το “ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα” ήταν κι αυτό μια πλάνη…
Κι αυτές οι λέξεις… αληθινή αγάπη, για πάντα, αυτοθυσία, αλήθεια, ανιδιοτελής φιλία, ανθρωπιά, ειλικρίνεια… πόσο παράταιρες μοιάζουν στον κόσμο που ζω! Αλλιώς ονειρευόμουν πως είναι να είσαι μεγάλος μαμά…
Κική Γιοβανοπούλου