Ξανά το ίδιο έργο, με τους ίδιους πρωταγωνιστές. Φορώντας την ίδια μάσκα, την μάσκα που κρύβει καλά τον πραγματικό τους χαρακτήρα. Παίζοντας καλά τον καλοστημένο ρόλο σε μια σκηνή που έχει παιχτεί πολλές φορές.
Κάθε φορά η ίδια παράσταση, όλοι χαρούμενοι, μα όλοι σκλαβωμένοι στις σκέψεις τους, στα πάθη τους. Σκλαβωμένοι στα συναισθήματά τους, που κρατούν καλά κλειδωμένα.
Πάντα το ίδιο αποτέλεσμα. Πάντα να τελειώνει τόσο άδοξα αυτό το έργο. Πάντα ο ένας να πονάει. Πάντα ο ένας να εκμεταλλεύεται τον άλλον.
Τόση αξία λοιπόν έχει η τιμή; Την προδίδεις για μερικά φτηνά βραδιά; Τόση αξία χρηματική έχει η αγάπη για σένα; Τόσο ύπουλα φέρεσαι και με τόσο ξεδιάντροπο τρόπο ξεφτιλίζεις τον άνθρωπο που είδε σε σένα όσα οι άλλες δεν είδαν;
Δεν έχεις τίποτα καλό μέσα σου. Μόνο σκοτάδι. Όταν σου πρόσφερα το φως έκανες τα πάντα για να το σβήσεις.
Κανένας διακόπτης δεν ανάβει πια. Έκλεισε το φως για πάντα. Η αυλαία έπεσε. Ο επίλογος ήταν σκληρός.
Χρυσάνθη Σ.
Advertisements