Γιατί κάνεις έτσι;

“Γιατί κάνεις έτσι;”. Προσπαθώ να γράψω και χαμογελάω, γιατί δεν μπορώ να μετρήσω καν τις φορές που το έχω πει από την μέρα που έγινα μητέρα. Εκεί, μετά το χρόνο, που το παιδί θα αρχίσει να περπατάει, νομίζω ξεκινάει με διάφορες αποχρώσεις για πάρα πολλά χρόνια – ίσως δεν σταματάει ποτέ. Με γλυκό ύφος τύπου κατανόησης, με αυστηρό “Μα γιατί…”, με αγανακτισμένο, με κουρασμένο, κτλ. Θα μπορούσα να σχηματίσω στο πρόσωπό μου όλες τις εκφράσεις και νομίζω ότι το κάνετε κι εσείς καθώς διαβάζετε αυτές τις γραμμές.

Πως “έτσι”; Το τροπικό “έτσι” λοιπόν δε θα προκαλούσε ερώτηση, αν τα παιδιά μας πλησίαζαν και μας έλεγαν χωρίς υπερένταση, κλάμα, θλίψη, ξέσπασμα, τι είναι αυτό που τους ενοχλεί. Το “Γιατί κάνεις έτσι;” λοιπόν, ουσιαστικά σημαίνει, γιατί δεν σταματάς αυτή την αντίδραση που έχεις και να έρθεις να μου πεις ήρεμα τι είναι αυτό που σε ενοχλεί; Είναι ακόμα νωρίς να ζητήσουμε κάτι τέτοιο από τα παιδιά μας. Αλλά ακόμα και αυτό, το να έρθω σε επαφή με αυτό που μου προκαλεί αντίδραση και να το εκφράσω, δεν συμβαίνει από μόνο του καθώς μεγαλώνουμε, χρειάζεται υποστήριξη.

Εμείς γιατί κάνουμε έτσι; Πάμε λοιπόν να ρωτήσουμε εμάς. Πόσο συχνά μπορούμε να εκφράσουμε αυτό που μας ενοχλεί στους άλλους, χωρίς να αντιδράσουμε πρώτα με οποιονδήποτε τρόπο (απομάκρυνση, εσωτερικό θυμό, γκρίνια, κλείσιμο, απόρριψη κτλ.); Πάρα πολύ συχνά ζητάμε από τα παιδιά μας να συμπεριφερθούν με έναν τρόπο που ούτε εμείς έχουμε κατακτήσει, ή ακριβέστερα μπορούμε, αλλά δεν έχουμε καταφέρει με συνέπεια.