Πέρασα από πολλές γειτονιές έως τώρα. Κάθε φορά μ’ άρεσε να τις βαφτίζω. Η θορυβώδης, η απρόσωπη, η εμμονική, αυτή που μόνο με κουτσομπολιό ασχολείται… Σ’ όλες όμως προσπάθησα. Ευγενικά χαμόγελα, πάρε δώσε τυπικά, κάποιες κουβέντες κλεφτές..
Αναρωτιόμουν πού χάθηκαν οι γειτονιές που θυμόταν στις ιστορίες της η γιαγιά μου. Όλοι μαζί για ένα κοινό σκοπό, την επιβίωση. Με την τρέλα να ‘χει απογειωθεί και την έλλειψη εμπιστοσύνης στους πάντες, δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Ίσως ήταν έτσι, ίσως κι εξιδανικευμένα, όπως πασπαλίζει με χρυσόσκονη ο γέρικος νους ό,τι παλιακό.
Προσωπικά δεν θυμάμαι καμιά γειτονιά “φιλική”. Ίσως στα προσχήματα, αλλά όχι στην πράξη. Καλυμμένη με το πέπλο του ειλικρινούς ενδιαφέροντος, που όμως μετατρεπόταν σε τροφή για κριτική και αποκάλυψη σκανδάλων πίσω απ’ τις κλειστές πόρτες.
Όλοι έχουν μυστικά κι αδυναμίες. Μην ασχολείστε άλλο. Δείτε τη ζωή σας αγαπητοί γείτονες, λύστε τα δικά σας προβλήματα αν μπορείτε κι αφήστε μας στον αγώνα μας να ξεθολώσει το τοπίο γύρω μας και μέσα μας…
Στέλλα Σωτήρκου