Βρέχει. Βρέχει όμορφα, ανθρώπινα. Μυρίζει το βρεγμένο χώμα βροχή ανακατεμένη με νύχτα, με όνειρα, με προσδοκίες και αγωνία. Βρέχει, και ο ήχος της βροχής μελαγχολεί τα μέσα μου και χαρίζει απλόχερα την δύναμή της, το όπλο της περισυλλογής.
Η βροχή, ο ήλιος, ο αέρας, η θάλασσα, η γη, η σελήνη, ο αιθέρας, κοινά χαρακτηριστικά της ψυχής μας! Αστερόσκονη πλανάται γύρω μας, ενίοτε πέφτει στα βλέφαρά μας. Κάποιοι χωρίς να το καταλάβουν τρίβουν τα μάτια και την διώχνουν και άλλοι απόλυτα συνειδητοποιημένοι ανοίγουν τα μάτια διάπλατα, να εισχωρήσει στα πνευμόνια επιθυμούν, ν ’αγγίξει την καρδιά τους.
Έχετε ποτέ δοκιμάσει ν ‘αλλάξετε το μέσα σας; Έχετε ποτέ δοκιμάσει ν’ ακούσετε μέσα στην απόλυτη σιωπή; Τα μάτια σας πονάνε όταν μένουν ανοιχτά στο σκοτάδι, αναμένοντας την σπίθα του όμορφου;
Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι. Τα όνειρα μας κρατούν ζωντανούς, είναι βασικό στοιχείο της ύπαρξης.
Ονειρεύομαι την αγάπη παντού. Σε όλες τις εκφάνσεις… Ονειρεύομαι την ερωτική αγάπη που ενώνει δυο ψυχές, δυο σώματα, δυο καρδιές. Ονειρεύομαι την άδολη αγάπη της μάνας που κοιτάει στα μάτια με καμάρι το παιδί της. Ονειρεύομαι την αδελφική αγάπη, αυτή που σε κάνει να μοιράζεσαι τα παιχνίδια σου όταν είσαι μικρός και σε κάνει να κρατάς αθώα «αδελφικά μυστικά» από τους γονείς. Ονειρεύομαι την φιλική αγάπη, αυτή που ενώνει τα κύματα του μυαλού και νιώθεις ευτυχισμένος, χαζοχαρούμενος, κομματάκι τρελός και διαθέσιμος να τρέξεις για τους φίλους σου ακόμα και τα ξημερώματα. Ονειρεύομαι την ευτυχία σε όλα της τα επίπεδα και σχήματα της ζωής.
Αγγίζω τα όνειρα ακούγοντας μουσική, δουλεύοντας, μελετώντας, διασκεδάζοντας, διδάσκω και διδάσκομαι. Ενθαρρύνω την ζωή, χαμογελώ και τραγουδώ, έστω και φάλτσα, τον ρυθμό της επιτυχίας. Κι ας πονώ μέσα μου και ας έχω πετάξει(;) χρόνια περιπλανώμενη στο τούνελ της ψυχής μου.
Το κλάμα είχα διαβάσει είναι υγρός πόνος, η απόλυτη εκτόνωση. Οπότε το χαμόγελο τι είναι; Ίσως η ελπίδα πως θα πάρεις πίσω και εσύ ένα χαμόγελο. Η ελπίδα της ανταπόδοσης της χαράς. Της χαράς της ζωής, της ευτυχίας με μπόλικο καθόλου και λίγο τίποτα. Απλό και δύσκολο.
Ονειρεύομαι, αυταπατώμαι, παθιάζομαι, τα βάζω με εμένα, πεισμώνω, ηρεμώ και σκέφτομαι. Κάπου εκεί έξω κάποιος κάνει το ίδιο. Κάπου εκεί έξω υπάρχει ακόμα ένας ξενύχτης όμοιος, που ονειρεύεται αφύσικα, ρομαντικά, χωρίς όρια. Αυταπάτες…
Ελένη Ρέγγα
