Η γνωστή άγνωστη, η χιλιοειπωμένη ιδίως στις μέρες μας. Η θλίψη τρυπώνει βαθιά, δεν ξέρει πού να σταματήσει. Εκτός αν της δείξεις την έξοδο και πάλι θα βρει από κάπου να τρυπώσει.
Σαν σαράκι ύπουλα θα σε τριβελίζει και θ’ απαιτεί πιο πολύ προσοχή. Όπως ένα κακομαθημένο παιδί που πρέπει ν’ ανέχεσαι τις σκανταλιές του αιώνια από τύψεις.
Αφαιρεί την κάθε σου δύναμη, το γέλιο σου γίνεται ψεύτικο, οι κουβέντες αδιάγνωστες. Παλεύεις να την εξαφανίσεις. Μάταια φίλε μου, δεν ξεκουμπίζεται ότι κι αν κάνεις.
Ακολουθώντας ίσως το σοφό ρητό “κάνε τον εχθρό σου φίλο”, ίσως σου σκάσει ένα χαμόγελο. Αν την αγαπήσεις, αν την αποδεχτείς και κυρίως αν δεν την υποτιμήσεις.
Μάθε να ζεις μαζί της και ξέρεις… κι η χαρμολύπη μια χαρά συναίσθημα είναι.
Στέλλα Σωτήρκου