Ήταν πολλά αυτά που θέλησε να του εκμυστηρευτεί. Όχι για να του επιρρίψει ευθύνες, ούτε για να τον καταστήσει ένοχο. Μα για την ίδια. Για να ηρεμήσει τη θάλασσα που φουρτούνιαζε μέσα της τους τελευταίους μήνες. Αν τη γνώριζες, θα τη χαρακτήριζες εγωκεντρική και μοναχική. Κι όμως, δεν ήταν. Αυτό ήταν το προσωπείο της ή μάλλον ένα από τα προσωπεία που φορούσε κατά καιρούς. Ήταν η άμυνα, η αόρατη ασπίδα προστασίας της από τους άλλους και από τον ίδιο της τον εαυτό. Δεν της χαρίστηκε τίποτα στη ζωή. Οτιδήποτε κατάφερε, το όφειλε στο δυναμικό που κρυβόταν μέσα της.
Έμοιαζε αδύναμη, μαλακή σαν το βούτυρο, μα στην πραγματικότητα μέσα της ήταν πιο σκληρή και από πέτρα. Παρεξηγημένος άνθρωπος από πολλούς, που δεν καταλάβαιναν ή που απλώς δεν ήθελαν να καταλάβουν. Και γιατί να καταλάβουν; Πολλές φορές, η ενασχόληση με τη ζωή των άλλων, αποκαλύπτει δικά μας εσωτερικά συμπλέγματα, καταστάσεις τις οποίες εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να διαχειριστούμε και προς ανακούφισή μας στρεφόμαστε στην εύκολη λύση, την κριτική. Είμαστε αυστηροί κριτές σε ό,τι έχει να κάνει με τη ζωή και δράση άλλων ανθρώπων, αντί να εστιάσουμε στη δίκη μας. Τόσο παρεξηγημένη λοιπόν ήταν και η Ζωή… με τη γνώμη των άλλων για εκείνη και τη ζωή της. Ακούγεται τραγελαφικό ε; Η Ζωή με τη ζωή της…
Πολλές φορές στην προσπάθειά μας να βρούμε λίγη ηρεμία και να ανακουφίσουμε το συναίσθημα μέσα μας, εξωθούμαστε σε ακραίες σκέψεις και αναλύσεις. Υπέρ αναλύσεις που το μόνο που έχουν να προσδώσουν, είναι παραπάνω πόνο και μαστίγωμα. Αυτομαστίγωμα, για να το θέσω ορθότερα. Είναι στη φύση μας να υποβάλλουμε τον ίδιο μας τον εαυτό σε αυτήν τη διαδικασία. Και η Ζωή, ήταν μια από αυτές τις περιπτώσεις. Για οτιδήποτε πήγαινε λάθος στη ζωή της, κατηγορούσε την ίδια και την ατυχία που την κυνηγούσε από μικρή. Αυτή ήταν κι η αιτία που γινόταν συχνά περίγελος από τους συναδέλφους της, οι οποίοι διασκέδαζαν μαζί της. Δεν καταλάβαινε πως η ίδια τους προκαλούσε άθελα της.
Υπήρχαν φορές, που ακόμη και στο άκουσμα του ξυπνητηριού δίπλα της, εκείνη ήθελε να χωθεί ακόμα πιο βαθιά κάτω από το πάπλωμα και να μην κουνηθεί για την υπόλοιπη μέρα, μήνες ή και χρόνια αν αυτό ήταν δυνατό. Ήξερε τι είχε να αντιμετωπίσει και πάλι με το που πατούσε το πόδι της στο γραφείο. Το μοναδικό της καταφύγιο ήταν η γραφή. Της άρεσε να γράφει με τις ώρες κάθε τι που της ερχόταν στο μυαλό, να πλάθει ιστορίες και να δημιουργεί έναν κόσμο αλλιώτικο από αυτόν που η ίδια ζούσε. Ώσπου μια συνηθισμένη μέρα σαν όλες τις άλλες, της ήρθε μια φαεινή ιδέα. Να πλάσει την πραγματικότητά της με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Να ενδυθεί τη ζωή κυριολεκτικά. Η Ζωή να αναπληρώσει τον χαμένο χρόνο, τις χαμένες στιγμές. Η Ζωή να ζήσει τη ζωή ξανά. Από την αρχή…
Αικατερίνη Χριστοδούλου
https://oneirwnpenes.blogspot.com/