Μου λείπει η αγκαλιά σου που μέσα της ένιωθα ασφάλεια. Μια αγκαλιά αλήθειας. Ακόμα θυμάμαι αυτή την πρώτη αγκαλιά, πριν το πρώτο μας φιλί. Μια αγκαλιά που είχε μεγαλύτερη αξία ακόμα και από όλα τα πλούτη.
Βρεθήκαμε για πρώτη φορά σαν φίλοι. Και η αγκαλιά σήμανε ένα συναίσθημα έντονο, πρωτόγνωρο, κάτι που δεν είχα ζήσει. Μια αγκαλιά τα άλλαξε όλα, ζέστανε μια ψυχή που τελικά δεν είχε γνωρίσει αγάπη τι θα πει.
Και μετά ο χρόνος μας χώρισε και αυτή η τόσο ιδιαίτερη αγκαλιά έμεινε σαν κάτι να θυμάμαι, σαν κάτι να πιαστώ για να συνεχίσω να ελπίζω. Πέρασαν δύο μήνες και η καρδιά μου λαχταρούσε μια αγκαλιά δίχως όρια, δίχως κανόνες. Και ήρθες μια μέρα του Μαρτίου. Μια νύχτα που άναψε φωτιά. Με αγκάλιασες τόσο σφιχτά που δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Δεν με ένοιαζε κι ας πέθαινα την ίδια στιγμή. Αυτή την αγκαλιά ακόμα σαν εχθές θυμάμαι. Σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα. Τα σφιχτά σου μπράτσα, το άρωμά σου, είχαν περικυκλώσει όλο το κορμί μου. Μια θύμηση που έμεινε φυλακισμένη στο βάθος της καρδιάς που θα ξεχαστεί με τον τελευταίο χτύπο.
Μου λείπει η αγκαλιά που δεν ζητάει, που το μόνο που θέλει είναι να σε προστατέψει, να σου δώσει αγάπη χωρίς να απαιτεί τίποτα. Μια αγκαλιά αλήθειας που λείπει από την εποχή μας, που όλα μοιάζουν ψεύτικα και τα συναισθήματα λήγουν πριν καν ξεκινήσουν. Αγκαλιές που γίνονται με το ζόρι και τα χέρια πλέον κρατούν μαχαίρια, που με την πρώτη ευκαιρία θα στο καρφώσουν πισώπλατα, να σου θυμίζουν ότι έκανες πάλι λάθος που άνοιξες την ψυχή σου. Μου λείπει η αγκαλιά σου, που την πήρες μαζί σου εκεί ψηλά, μια αγκαλιά που έπρεπε να την μοιραστείς με όσους δεν ξέρουν να αγαπούν. Μια αγκαλιά που σκορπάει αγάπη σε όσους έχουν άδεια ψυχή και άδεια συναισθήματα…
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/