Σ’ αρπάζει ο έρωτας και λες “από μου ‘ρθε αυτό;”. Στην αρχή είναι όλα παραμυθένια. Λες θα το ζήσω κι όπου με βγάλει. Μετά από κάποιο αδιόρατο σημείο, συνήθως όταν έλθει η πρώτη απογοήτευση, αναθεωρείς. Είναι η ώρα που αρχίζει η εμμονή. Η ατελείωτη, η βασανιστική, η εξευτελιστική. Όπου αρχίζεις κι αναρωτιέσαι “γιατί δεν χτυπά το τηλέφωνο;” ή “πού να ‘ναι τώρα;”. Ένα καρδιοχτύπι ατέρμονο, μια πίκρα στο στόμα αφήνει κάθε φιλί μέχρι να ξανασυναντηθείτε.
Να καταθέσω κάτι εδώ… Κατ’ εμέ, η εμμονή δεν έχει καμία σχέση με την αγάπη την απλή, την αληθινή, την δυσεύρετη, ίσως κι άφαντη πια. Πώς ξεφεύγει κανείς απ’ την εμμονή; Ίσως με μια επιλογή. Ή συνεχίζω και ζω μαζί της κι όσο αντέξω ή τη μετατρέπω σε αγάπη, φροντίδα και κατανόηση.
Στο νου μπορεί να υπάρχουν 1386 σενάρια, αλλά στη ζωή μόνο ένα. Αγάπα την εμμονή σου και κάνε την ότι θες…
Στέλλα Σωτήρκου