Σ’ αρπάζει ο έρωτας και λες “από μου ‘ρθε αυτό;”. Στην αρχή είναι όλα παραμυθένια. Λες θα το ζήσω κι όπου με βγάλει. Μετά από κάποιο αδιόρατο σημείο, συνήθως όταν έλθει η πρώτη απογοήτευση, αναθεωρείς. Είναι η ώρα που αρχίζει η εμμονή. Η ατελείωτη, η βασανιστική, η εξευτελιστική. Όπου αρχίζεις κι αναρωτιέσαι “γιατί δεν χτυπά το τηλέφωνο;” ή “πού να ‘ναι τώρα;”. Ένα καρδιοχτύπι ατέρμονο, μια πίκρα στο στόμα αφήνει κάθε φιλί μέχρι να ξανασυναντηθείτε.

Να καταθέσω κάτι εδώ… Κατ’ εμέ, η εμμονή δεν έχει καμία σχέση με την αγάπη την απλή, την αληθινή, την δυσεύρετη, ίσως κι άφαντη πια. Πώς ξεφεύγει κανείς απ’ την εμμονή; Ίσως με μια επιλογή. Ή συνεχίζω και ζω μαζί της κι όσο αντέξω ή τη μετατρέπω σε αγάπη, φροντίδα και κατανόηση.


Στο νου μπορεί να υπάρχουν 1386 σενάρια, αλλά στη ζωή μόνο ένα. Αγάπα την εμμονή σου και κάνε την ότι θες…

 

Στέλλα Σωτήρκου


Advertisements

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.