Πόσο εύκολο είναι λες, να έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο που αγαπάς δυνατά και που εκείνος δεν νοιάζεται αρκετά, δεν ενδιαφέρεται αρκετά, δεν νιώθει αρκετά; Πόσο εύκολο είναι παρόλα αυτά η δική σου αγάπη να έχει τη δύναμη να αγκαλιάζει τα λάθη, την αδιαφορία, τα χλιαρά του; Πόσο εύκολο είναι να δίνεις τα όλα σου, να ποντάρεις τα πάντα σου, για να κερδίσεις τα ψίχουλα που διαλέγει να σου προσφέρει; Πόσο εύκολο είναι να μεταφράζεις σε “κακή στιγμή” κάθε ψέμα, κάθε υποκρισία, κάθε χτύπημα κάτω απ’ τη μέση; Πόσο εύκολο είναι ν’ αφήνεις την καρδιά σου έρμαιο στα χέρια του, μόνο γιατί νιώθεις;
Δεν είναι θύμα όποιος αγαπά και δεν αγαπιέται. Επιλογή του είναι. Επιλογή με συνέπειες, που επιλέγει να πληρώσει. Όπως και επιλογή είναι κάποιος να επιλέγει να εκμεταλλευτεί την αγάπη του άλλου, για να τονώσει το “εγώ” του. Μια επιλογή με διαφορετικές ίσως συνέπειες…
Δεν είναι υποχρέωση κανενός να σ’ αγαπήσει. Είναι ανθρώπινη υποχρέωσή του όμως να σε σεβαστεί. Κι εσένα κι όσα νιώθεις. Δεν είναι υποχρέωση κανενός να σ’ ερωτευτεί. Είναι όμως ανθρώπινη υποχρέωσή του να μην πατήσει πάνω στην δική σου ψυχή, πιστεύοντας πως έτσι θα ανέβει ο ίδιος. Είναι ανθρώπινη υποχρέωση να φέρεσαι σαν άνθρωπος…
Αλήθεια, εσύ θα μπορούσες να αγαπήσεις έναν άνθρωπο που καπηλεύεται συναισθήματα, που διαλύει ψυχές, που δίνει “επιταγές χωρίς αντίκρισμα”; Θα μπορούσες να αγαπήσεις έναν άνθρωπο που βάζει πάνω απ’ όλα τον εαυτό του και δεν διστάζει να “κλέψει” ψυχή, για να γεμίσει την άδεια δική του; Θα μπορούσες ν’ αγαπήσεις έναν άνθρωπο που έχει το ψέμα, δεύτερη φύση του κι ο μόνος στόχος είναι να κερδίζει αυτός, αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες; Θα μπορούσες ν’ αγαπήσεις έναν άνθρωπο που επιλέγει να χτίζει ψεύτικα παλάτια σε ξένες καρδιές κι ανάλογα με τις διαθέσεις του να τα γκρεμίζει και να φεύγει σαν κλέφτης; Αλήθεια, εσύ θα μπορούσες να αγαπήσεις έναν άνθρωπο σαν κι εσένα;
Κική Γιοβανοπούλου