Όλοι μας σχεδόν όταν γνωρίζουμε έναν άνθρωπο και μας κάνει εκείνο το περιβόητο κλικ, κάτι παθαίνουμε και στραβωνόμαστε. Πάμε με χίλια, πλέον γκαβοί τελείως! Και μετά τρώμε μια τεράστια σφαλιάρα από δαύτον και είμαστε στο σημείο που λέμε το γνωστό, «Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα» και αυτομουντζωνόμαστε. Άσε και την μετέπειτα μουρμούρα των φίλων «Στα ‘λεγα εγώ» κτλ. Κουραστικούλι… Για να μην φτάσουμε λοιπόν ξανά εκεί, μάζεψα λίγα βιωματικά τιπς (ας μου επιτραπεί η αγγλικούρα τώρα) μπας και δεν την ξαναπατήσουμε την μπανανόφλουδα…
Τον/την βλέπεις να σε κοιτάει και το ματάκι να γυαλίζει, έτσι αυτό το περίεργο, το spooky; Στροφή και σπίτι σου. Σου κάνει συνέχεια τις ίδιες ερωτήσεις και εσύ του/της απαντάς, μα αυτός/η δεν ικανοποιείται από τις απαντήσεις σου, αλλά μανιωδώς ψάχνει να βρει πού είναι το ψέμα, ενώ αυτό δεν υπάρχει πουθενά; Τρεχάτε ποδαράκια μου είναι εδώ!
Τα λογάκια του/της τα όμορφα, τα καλοστημένα, δεν συμβαδίζουν με τις πράξεις του/της; Γίνε Σούπερμαν και άντε γεια!
Θέλει συνέχεια παινέματα και άπαξ και πεις, λέω εγώ τώρα, τίποτα τη γνώμη σου βρε αδερφέ, η οποία δεν αρέσει στ’ αυτιά του/της, αρχινάει να σου θυμώνει σαν ο δάσκαλος το μικρό παιδάκι; Πτου παπούτσι! Έδω ναρκισσισμός! Χίλιες φορές μόνος!
Ξαφνικά εκεί που είναι όλα καλά και ήρεμα, αρχίζει να σου κάνει ερωτήσεις τις οποίες έχεις ήδη χιλιοαπαντήσει, λες και τις ρωτάει σαν να είναι είναι η πρώτη φορά; Διακτινίσου! Δεν θα σε πιστέψει ποτέ! Γιατί εσύ θα είσαι ο Μέγας Ψεύτης, στο τέλος τέλος! Ναι, είναι σιγουράκι ότι θα σου φορέσει αυτή την ταμπέλα.
Δεν κάνει ούτε ένα χιλιόμετρο για να έρθει να σε δει, αλλά παρόλα αυτά πεθαίνει για εσένα και κόβει φλέβα; Μήπως αυτά τα χιλιόμετρα τα κάνεις μόνο εσύ; Παραμύθια τις Χαλιμάς. Ένα, δυο, τρία φτου και έφυγες!
Σου κάνει παιχνιδάκια και παίζει με το μυαλό σου, προσπαθώντας να σε κερδίσει με κολπάκια χειραγώγησης; Όχι! Μην τσιμπάς! Για όνομα! Απλά εξαφανίσου!
Ζηλεύει τους φίλους σου ή/και τους κατακρίνει; Έφυγες εχθές, μπας και γλιτώσεις!
Είναι ο καλύτερος/η, ο πιο γαμάτος/η και εσύ υπάρχεις κάπου εκεί, έτσι σαν μινιατούρα που την αγαπάνε άπαξ και όποτε; Θεέ μου όχι! Ξεκουμπίσου, πριν σε ξεκουμπίσει! Γιατί με μαθηματική ακρίβεια, θα σε ξεκουμπίσει! Αργά ή γρήγορα!
Θέλει συνέχεια σθεναρή επιβεβαίωση; Στρίβε!
Γιατί ψυχή μου, μόνο αγάπη δεν είναι αυτά τα πράγματα, αυτές οι συμπεριφορές. Είναι τόσο απλό, αλλά και συνάμα τόσο περίπλοκο να το κατανοήσουμε, αλλά επέτρεψε μου να σου πω πως, όχι μόνο δεν σε σέβεται, σε σνομπάρει, σε μειώνει, σε κρίνει, κατακρίνει τις επιλογές σου, αλλά δεν έχει καταλάβει τι είσαι! Δεν έχει μπει καν στη διαδικασία πίστεψέ με, να σε δει, να σε νιώσει και να εκτιμήσει τι του/της έδωσες. Άσε που μπορεί να πιστεύει ότι αυτός/η έδωσε μόνο! Ω ναι!
Όχι αγάπη μου, όχι! Πάρε τα ρουχαλάκια σου και ό,τι σου απέμεινε και φύγε. Γιατί αυτό το «Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα», πόσες φορές το έχουμε πει, είπαμε;
Μαρία Τσιντίδου