Πέρασε καιρός θαρρώ, μέχρι να κατανοήσω ότι η απόφαση η τελεσίδικη είναι μέσα μου. Με κάποιο μαγικό τρόπο βέβαια, στην ίδια ετυμηγορία θα κατέληγα. Λες κι ένας αόρατος δικαστής καθοδηγούσε τις πράξεις μου. “Φτάνει πια ν’ ασχολείσαι μ’ αυτό! Σου κάνει κακό! Σήκω φύγε!”. Έφευγα κι όποτε έκανα το λάθος να κοιτάξω πίσω, το τοπίο ήταν γκρίζο. Χωρίς καμιά απάντηση, έστω ένα σημάδι αν ήταν σωστή ή λάθος η λύση της φυγής.
Το πιο βασανιστικό κομμάτι όμως ξέρεις ποιο ήταν; Είχα τη γνώση εντός μου, σαν μια μικρή φωνή απ’ τα βάθη της ψυχής, ότι αυτό ακριβώς θα συμβεί και δεν αναιρείται. Τουλάχιστον έχω ήσυχη τη συνείδησή μου, είπα κι έπεσα να κοιμηθώ γαλήνια…
Στέλλα Σωτήρκου
Advertisements