Το δωμάτιο γέμισε φως. Δεν ήταν επιλογή μου. Αποφάσισα μετά την τελευταία καταιγίδα πως θα αφήσω τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους. Η ζωή κρατάει το τιμόνι και εγώ επιτέλους θα απολαύσω το ταξίδι. Ομολογώ πως εκείνο το φως με τρόμαξε. Μαθημένη στο σκοτάδι και στους κακοτράχαλους δρόμους, η ευθεία έμοιαζε άπιαστη. Άργησα να καταλάβω πως οι στροφές με κούραζαν. Έχει και η ευθεία τον κίνδυνό της όμως. Ανακουφίστηκα με αυτή την σκέψη. Μάλλον μου αρέσει να παιδεύομαι. Διαλέγω άλλωστε πάντα τον δύσκολο δρόμο. Προσωπικό στοίχημα!
Το φως συνεχίζει να με τρομάζει, μα αρχίζω και το συνηθίζω. Θέλει λέει να του μοιάσω, μα μέχρι τώρα ήμουν σκιά. Πώς ξαφνικά θ’ αλλάξω; Κουράστηκα να περιμένω μια αχτίδα φωτός μέσα στα σκοτάδια. Αλλά δεν ζητάω πολλά, σιγά-σιγά. Ας φωτίσουμε πρώτα τις γωνίες έλεγα… Και έτσι έγινε ή μάλλον έτσι πίστεψα. Εκείνο το φως ήρθε και έλαμψαν τα πάντα. Μαζί τους και εγώ. Αρχίζω και με κοιτάζω πια στον καθρέφτη και το μέσα μου δεν με τρομάζει τόσο πλέον. Το αντίθετο θα έλεγα. Κανονίζω συχνά ραντεβού μαζί του. Τα λέμε ωραία πια τα δυο μας…
Χαμογελάω ειλικρινά. Κι όταν κλαίω, πέφτω, αλλά σηκώνομαι. Τρομερό ναι, αλλά γίνεται! Οι αγκαλιές έχουν μικρότερη συχνότητα, αλλά είναι πιο γεμάτες από ποτέ. Οι λέξεις που τόσο αγαπώ, δεν με προδίδουν, απλώς αφήνουν χώρο στις πράξεις να πουν όσα πρέπει. Δεν σκέφτομαι πια τόσο γρήγορα ή τουλάχιστον προσπαθώ. Κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια. Όχι γιατί δεν φοβάμαι να μην χάσω όσα έχω, αλλά γιατί έμαθα πως η επόμενη μέρα κρύβει λύσεις, μερικές δόσεις υπομονής και μπόλικη κατανόηση. Κοιμάμαι ήσυχη γιατί ξέρω πως δεν ξέρω τίποτα στα σίγουρα και αυτό μ’ αρέσει.
Έμαθα να πετάω σαν πεταλούδα και να μην σέρνομαι σαν σκιά πίσω από κανέναν. Σταμάτησα να αναλύω το κάθε τι. Έμαθα να ζω την στιγμή. Φοβάμαι λιγότερο. Ξέρω πως ο εαυτός μου είναι ο καλύτερος μου σύμμαχος, γιατί κάποτε τον είδα απέναντι μου ως τον χειρότερο εχθρό. Αν εκείνο το φως δεν έμπαινε εκείνο το συγκεκριμένο βράδυ στο δωμάτιο, δεν θα είχα μάθει ποια πραγματικά είμαι. Κι είμαι ωραίο τυπάκι τελικά!
Αντωνέλικα Ρέβελου