Με κοιτάς με την άκρη του ματιού, το φρύδι σηκωμένο κι αρχίζεις τον πρόλογο… Τα ξέρεις όλα, το δείχνεις και το φωνάζεις. Έχεις μια γνώμη για όλα τα γεγονότα, από την προσωπική ζωή της γειτόνισσας, μέχρι τον τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο!
Σ’ ακούω για λίγο προσεκτικά, από ευγένεια καθαρά. Όταν το τερματίζεις, δεν αντέχω άλλο. Ξεσπάω σε γέλια! Αναστατώνεσαι λίγο και θίγεσαι. Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να σου εξηγήσω, γιατί τι θ’ αλλάξει μήπως; Είσαι στον κόσμο σου κι είμαι στον δικό μου. Νιώθω την απόγνωσή σου να επιβεβαιωθείς, αλλά όχι από μένα.
Μέσα σ’ αυτό τον κυκεώνα παραπληροφόρησης, ένα μόνο σου ζητώ… Άσε τη γνώμη στους ειδικούς, σ’ αυτούς που έχουν λιώσει στα ξενύχτια πάνω στο αντικείμενό τους, που εσύ με τόση προχειρότητα πλάθεις σαν να’ ναι πλαστελίνη του νηπιαγωγείου, κατά πώς σε βολεύει.
Μη μιλάς άλλο! Μόνο άκου! Αφουγκράσου τη γύρω θλίψη, ψάξε να βρεις ένα φως να πορευτείς και κάπου εκεί θα με βρεις να ονειροβατώ για ένα καλύτερο κόσμο…
Στέλλα Σωτήρκου