Ένα παιδί είναι κάθε σχέση. Ένα παιδί που φοράει δυο παπούτσια φθαρμένα, αθλητικά, με τα κορδόνια τους λυμένα. Τον καθένα από τους δυο. Και μοιάζει έτσι η ψυχή του καθενός μας. Σαν ένα καινούργιο παπούτσι στην αρχή, που είναι άφθαρτο και καθαρό, αλλά όσο περνάνε τα χρόνια, όσο περπατάει στη ζωή, θα τριφτεί, θα λερωθεί και τα κορδόνια του σιγά σιγά θα χαλαρώσουν.
Γιατί τα κορδόνια του είναι τα άλυτά του θέματα, αυτά που στην πορεία της ζωής του, πλήγωσαν την ψυχή του και την άφησαν με τραύματα. Αν αυτά τα τραύματα τα αφήσουμε άλυτα, τότε ο κίνδυνος να σκοντάψουμε δίπλα σε κάποιο άλλο παπούτσι είναι μεγάλος. Γιατί το κάθε παπούτσι θα συναντάει άλλα στο δρόμο του, θα πιστέψει ότι έχει βρει το ταίρι του, και θα αρχίζει να περπατάει δίπλα του. Άλλοι βαδίζουν αργά, προσεκτικά, άλλοι πιο γρήγορα, πιο βιαστικά. Κάποιοι ίσως τρέξουν κιόλας γιατί τους παρασύρει το πάθος… Τότε πολύ εύκολα, μπορεί ο ένας να πατήσει τα κορδόνια του άλλου. Και ο σχέση να σκοντάψει. Να πέσει. Να τσακιστεί. Μπορεί να σηκωθεί ξανά; Μπορεί.
Μπορεί όμως και να θυμώσει το παιδί και να πετάξει τα παπούτσια του γιατί τον έκαναν να πέσει. Να μην σκεφτεί ότι αν φρόντιζε να δένει σφιχτά τα κορδόνια του, αν φρόντιζε να δουλέψει τα παιδικά του τραύματα, να μπορούσε να περπατήσει σωστά και με ασφάλεια δίπλα σε ένα άλλο παπούτσι. Και είναι ευθύνη του καθενός μας να έχει τα κορδόνια του δεμένα. Να μην κυκλοφορούμε σαν κινούμενοι στόχοι, δίπλα σε ελεύθερους σκοπευτές. Ίσως έτσι οι σχέσεις μας να έχουν πιο πολλές ελπίδες…
Μαντώ Κάραλη