Αναρωτιέμαι, δεν κουραστήκατε να “κουβαλάτε” στους καφέδες σας τις ζωές των άλλων;

Η ζωή μου ήταν γεμάτη από σκάρτους ανθρώπους. Πλέον είναι στο χέρι μου με τι χρώματα θα ζωγραφίσω την ζωή μου. Επιλέγω λοιπόν όσα αποτυπώνουν γαλήνη, όνειρα, ευτυχία, καλοσύνη, αγάπη… Δεν θέλω άλλη “βρωμιά” στην ζωή μου! Αναθεμάτισα θεούς και δαίμονες για να σηκωθώ από τις λάσπες που με είχαν ρίξει εκείνοι. Οι σκάρτοι, οι λιγόψυχοι, οι αδιάφοροι, οι κακοπροαίρετοι, οι τοξικοί, εκείνοι που δεν κάνουν όνειρα… Πόσο φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν κάνουν όνειρα! Όλα να τα περιμένεις απ’ αυτούς. Περίεργο είδος.

Και ξέρεις ποιους ανθρώπους λέω δικούς μου εν τέλει; Αυτούς που δεν με σιχάθηκαν όταν εγώ σιχαινόμουν τον ίδιο μου τον εαυτό. Αυτούς που μου έδειξαν ότι κάτω από τις λάσπες κρυβόταν κάτι πολύτιμο και σημαντικό. Αυτούς που μου κράτησαν το χέρι και δεν με άφησαν. Αυτούς που με ένα βλέμμα καταλαβαίνουμε τα πάντα. Γιατί ξέρουν και ξέρουμε. Γιατί τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής και τα λόγια εκεί είναι περιττά! Μόνο από τέτοιους ανθρώπους δέχομαι να ακούω σχόλια. Μόνο εκείνοι με έχουν “δει” από μέσα. Γνωρίζουν και τις δύο πλευρές. Εκείνη που σέρνεται και εκείνη που πετάει. Γιατί καμία πεταλούδα δεν υπήρχε χωρίς πρώτα να είναι κάμπια…

Αρνούμαι κατηγορηματικά να δώσω βάση στα λόγια που λέγονται γύρω από ένα τραπέζι πίνοντας καφέ και σκοτώνοντας την ώρα. Σε τραπέζια που δεν είμαι εκεί. Γιατί γύρω τους κάθονται κάτι τύποι που δεν τους αντέχει το πετσί μου, δηθενιστές, ξερόλες. Με μηδαμινή ελπίδα βελτίωσης του εαυτού τους, γιατί δεν τον γνωρίζουν καν! Όμως καυχιούνται πως ξέρουν καλά τους άλλους. Δεν είναι καθόλου τυχαία η παροιμία “Να πιστεύεις τα μισά από αυτά που βλέπεις και τίποτα από όσα ακούς”.