Περίεργο πράγμα το μυαλό. Χρόνια τώρα προσπαθώ να καταλάβω πώς λειτουργεί και πάντα με εκπλήσσει. Συνειδητά, ξέρει και καταλαβαίνει πολλά πράγματα. Τα αναγνωρίζει, αλλά δυσκολεύεται να τα αποδεχθεί. Γιατί; Γιατί ασυνείδητα δεν μπορεί να αποδεχθεί αυτό που δεν θέλει να συμβαίνει. Και έτσι ξεκινάει μια μάχη. Σκληρή και δύσκολη.
Το συνειδητό να σου λέει «μην πας εκεί, δε θα σου κάνει καλό!» και το ασυνείδητο να επιμένει «πήγαινε, δεν μπορεί να είναι τόσο χάλια τα πράγματα!». Και δεν ξέρω στους άλλους, αλλά σε μένα το ασυνείδητο πάντα νικάει. Γιατί αν δεν φάω τα μούτρα μου, τελικά δεν μπορώ να πάω παρακάτω. Ίσως αυτό να πρέπει να το αλλάξω, αλλά δεν έχω βρει ακόμα τον τρόπο. Ίσως πάλι πρέπει απλά να αποδεχτώ ότι αυτός είναι ο δικός μου δρόμος για να αφήνω κάτι πίσω μου. Λες και ντύνω την άσχημη αλήθεια με ένα ωραίο πέπλο και αυτό δεν μπορεί να το σηκώσει κάτι άλλο, πέρα από ένα δυνατό χαστούκι στο πρόσωπο. Τρώω λοιπόν τα χαστούκια μου και πορεύομαι.
Όμως αυτό το μοτίβο, δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Μοιάζει γνώριμο. Κι ίσως πρέπει να τον ψάξω λίγο πιο βαθιά τον λόγο που το κάνω. Φταίει άραγε ο τρόπος που μεγάλωσα; Η σωματική τιμωρία των παιδικών μας χρόνων, τότε που το ξύλο από τους γονείς ήταν η εγκεκριμένη μέθοδος διαπαιδαγώγησης; Και τώρα τι; Δεν υπάρχει φυσικά κανείς να το κάνει αυτό σε μένα και αυτομαστιγώνομαι για να μάθω; Δεν ήμουν άτακτο παιδί… δεν άξιζα την τιμωρία, όπως δεν αξίζει σε κανένα παιδί τέτοιου είδους τιμωρία. Όμως για δες, για κοίτα τι τραύματα αφήνει τελικά αυτή η συνήθεια που έμαθες να δέχεσαι ψυχή μου! Ούτε τώρα αξίζεις τα χαστούκια. Ειδικά όταν απλά μόνο αγάπη ζητούσες και πήρες πόνο. Και τώρα φτάνεις στο σημείο να γυρίζεις και το άλλο μάγουλο για να καταλάβεις το πρώτο.
Όλα τελικά εκεί οδηγούν. Στην χαμένη σου αξία. Αυτή πρέπει να ψάξεις να βρεις μέσα σου. Αυτή πρέπει να χτίσεις από την αρχή, γιατί δε σου την έχτισαν όταν έπρεπε. Ίσα ίσα που έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους να σου την γκρεμίσουν. Και ό,τι δεν χτίστηκε στην ώρα του, πόσο δύσκολα τώρα μπορείς να το χτίσεις! Άντε, ανασκουμπώσου! Σήκωσε τα μανίκια και πιάσε δουλειά! Σήκω ψυχή μου όμορφη! Σήκω ψυχή μου θαρραλέα και περήφανη! Το ότι έμαθες να αντέχεις τον πόνο δεν σημαίνει ότι πρέπει και να τον επιδιώκεις! Σκούπισε τα δάκρυα και τα χώματα από τα πληγωμένα σου γόνατα. Φτάνει πια! Αξίζεις καλύτερη μοίρα. Δε χρειάζεται να ψάχνεις για διαμάντια στα σκουπίδια. Εκεί μόνο σκουπίδια υπάρχουν. Το μόνο διαμάντι που υπάρχει εκεί, είσαι εσύ που τα ψαχουλεύεις…
Μαντώ Κάραλη