Ένας έρωτας που κανείς απ’ τους δυο μας δεν περίμενε να τον χτυπήσει με τα βέλη του. Ένας έρωτας που μας βρήκε απροετοίμαστους και κατάφερε να μπει στις καρδιές μας, πριν προλάβουμε να αναρωτηθούμε αν ήμασταν έτοιμοι να τον δεχτούμε. Δυο καρδιές που άξαφνα άρχισαν να χτυπούν σε τρελούς ρυθμούς, σε ρυθμούς που δεν ήμασταν προετοιμασμένοι να συντονιστούμε. Δυο καρδιές που είχαν ξεχάσει να νιώθουν κι είχαν καμουφλαριστεί πίσω από “πρέπει”, μιας και τα “θέλω” είχαν καταφέρει στο παρελθόν να μας διαλύσουν, κάνοντάς μας να ορκιστούμε πως θα τα απαρνηθούμε.
Δυο μυαλά απρόθυμα να αφεθούν σε κάθε τι ξένο, σε κάθε τι παράταιρο στους πάγους τους. Δυο μυαλά που δούλευαν ασταμάτητα, προγραμματίζοντας το μέλλον με κάθε λεπτομέρεια, μη και μας ξεφύγει κάτι στην πορεία κι αποτύχουμε στους στόχους μας. Ένας έρωτας που έσκασε σαν χειροβομβίδα μπροστά στα πόδια μας. Δυο καρδιές που πάλευαν ν’ απαρνηθούν κάθε τι που δεν μπορεί η λογική να εξηγήσει. Δυο μυαλά που είχαν οχυρώσει το συναίσθημα, μη και πληγωθούν ξανά. Δυο εγωισμοί άκαμπτοι, αλύγιστοι. Κι ένα φιλί από εκείνα που κόβουν τα γόνατα και σταματούν την αναπνοή. Κι ένα σκοινί που με πείσμα τραβούσαμε ο καθένας προς την πλευρά του, μην και ηττηθούμε…
Κι ήρθε το τέλος. Η μόνη πιθανή συνέχεια μιας σκληρής πάλης δυο εγωισμών για την επικράτηση του ενός πάνω στον άλλον. Η αναμενόμενη συνέπεια μιας ανελέητης μάχης της λογικής, σε μια προσπάθεια να προστατευτούν οι καρδιές απ’ το να νιώσουν. Νίκησα; Νίκησες; Αλήθεια, μπορεί να υπάρχει νικητής σε μια τέτοια αναμέτρηση; Με τα ίδια μας τα χέρια στραγγαλίσαμε τις καρδιές μας. Αποδεκατισμένοι αποχωρήσαμε, όσο κι αν θέλαμε να το κρύψουμε πίσω από βλέμματα υπεροχής. Και τώρα; Τώρα πες πως νικήσαμε, πες πως το μπορέσαμε να υποτάξουμε τις καρδιές μας. Πες πως πετύχαμε, πες πως τα καταφέραμε. Α! Και πού ‘σαι; Πες και στον εγωισμό σου, χαιρετίσματα απ’ τον δικό μου…
Κική Γιοβανοπούλου