Ο έρωτας θέλει αέρα για ν’ ανθίσει. Φυσικό κι επόμενο, να θέλει αέρα. Και το στοιχειώδη φυσικά χώρο και χρόνο για να ανθίσει και να μη μαραθεί. Απαιτείται ο καθένας να σέβεται και να εκτιμά τα “θέλω” του άλλου και να μη συνηθίζει να του βάζει τρικλοποδιές, ακόμα το χειρότερο, διλήμματα. Ο έρωτας από μόνος του εμπνέει ομορφιά και ευχαρίστηση, γαλήνη και ηρεμία. Καμιά φορά ίσως και να ‘ναι ταραχοποιό στοιχείο, αλλά κι εκείνο έχει τη νοστιμάδα του και την ομορφιά του. Όταν θελήσεις να τον εγκλωβίσεις και του ταχθείς ενάντιά του, τότε και εκείνος θα μαραθεί και θα απομονωθεί, ώστε να διαπραγματευτεί μόνος του τις αντοχές του και να χαθεί μια και καλή. Ένα προσκήνιο που ίσως και να μη θέλαμε να το βλέπαμε, αφού οι ίδιοι τον πονάμε και του καταφέρνουμε ψυχικά πλήγματα, που δε θα ναι σε θέση να τα γιάνει και να τα απαλύνει.
Ο έρωτας θέλει αέρα, κίνηση, χωρίς να γίνεται αποδέκτης σπασμωδικών κινήσεων και παράλογων απαιτήσεων, είτε από τον άντρα, είτε απ’ τη γυναίκα, είτε είναι νιος είτε νεαρή. Είναι ένα συναίσθημα που εφάπτεται της λογικής μας, αλλά πολλές φορές εμείς οι ίδιοι τον εξορκίζουμε και το θέτουμε παράλογο και παρανοϊκό. Τότε εκείνη τη στιγμή από μόνος του δεν κάνει κάτι, αλλά πιστός στα δικά μας επιδιωκόμενα μελήματα, συνωμοτεί και διεκπεραιώνει κάθε μας τρέλα, χωρίς να αγγίζει τη λογική και το συλλογισμό μας. Αναπνέει δίπλα μας, αφουγκράζεται τις αγωνίες μας, αλλά κυρίως παραπαίει ανάμεσα στο δικό του συναίσθημα και στα δικά μας καθωσπρέπει πολλές φορές “πρέπει”.
Είναι ένα άνθος που απ’ την πολύ υγρασία των δακρύων, όταν τον πονέσουμε θα μαραθεί, αφότου δε θα ‘χουν σταματημό, καθώς θα ρέουν απ’ το πρόσωπό μας και τα επίπεδα της υγρασίας του λουλουδιού εκείνου, θα μαραθούν και θα αλλοιωθούν, εξαιτίας του φόβου, των συναισθημάτων που τα διέπει η ανησυχία και ο τρόμος. Η αγάπη είναι η φίλη εκείνη που θα το νιώσει και θα το σκεπάσει με στοργή, καθώς ο έρωτας παρορμητικός όπως είναι, ορμητικός σαν ένας χείμαρρος, θα ‘ναι σε θέση να τον ελέγξει και να τον φυγαδεύσει και καμιά φορά. Εμείς πάλι απ’ τη θέση μας και με τη σειρά μας, πρέπει να επιτελέσουμε το δικό μας έργο, χωρίς φόβο και με πολύ πάθος, αφού θα ξέρουμε και τι θέλουμε και γιατί τον θέλουμε!
Άννα Ζανιδάκη