Τι περιμένετε να ακούσετε; Εννοείται ότι δεν άντεξε! Αν άντεχε, εδώ θα ήμουν να κάθομαι να φιλοσοφώ; Τελικά όταν δυο άνθρωποι βρεθούν, δεν κάνουν βήμα στη σιγουριά, άλμα στην αβεβαιότητα κάνουν. Και εκεί που λένε «είσαι εδώ κι είναι πάντα αυτό αρκετό» εκεί βγαίνει ο Πασχάλης και τους κουνάει το δάχτυλο με νόημα. Κάποτε ξεκίνησα να διαβάζω ένα βιβλίο που λεγόταν «Η αγάπη μόνο δεν φτάνει» και διαπίστωσα μετά τρανής απογοήτευσης για όσα νόμιζα ότι ήξερα ως τότε, πως ο τίτλος δικαιώνεται από το επιχείρημα. Για να είμαι ακριβής, η ρομαντική όψη της αγάπης μόνο δεν φτάνει. Κρατήστε το αυτό σαν διαπίστωση, γιατί δεν είναι η ώρα να σας κάνω βιβλιοπαρουσίαση, ούτε να το αναλύσω, για άλλο λόγο είμαστε εδώ.

Ναι, μωρό μου… Όσο και να το ήθελα, όσο και να το ήθελες, η αγάπη μας δεν έφτασε για να στηρίξει το «μαζί». Βρεθήκαμε μέσα στα ζόρια και νομίζαμε ότι οι μικρές ανάσες ηρεμίας, οι δυο ώρες πάνω σε ένα διπλό κρεβάτι, ένα φαΐ τα μεσημέρια στο μπαλκόνι, θα στοιχειοθετούσαν μια βάση για να είμαστε «μαζί». Προχωρούσε η ζωή μας και αν μας έβλεπε κανείς θα έλεγε «μα κοίτα τι όμορφα που είναι μαζί αυτοί οι δυο!». Κι εγώ που μας έβλεπα, μας έφτυνα για να μη μας ματιάσουν. Ε, φήμες λένε ότι και με κουβά να φτύνεις, δεν πιάνει. Και ήρθαν τα δύσκολα, τα πολύ δύσκολα. Και αντί οι κόμποι στα δάχτυλά μας να σφίξουν και να κρατηθούμε ο ένας απ’ τον άλλο, χαλάρωσαν και απλά αποφάσισες και για τους δυο μας, εμείς οι δυο να είμαστε πια χώρια και το ανακοίνωσες.

Θύμωσα, γιατί ένιωσα ότι αμφισβητούσες τη δύναμή μου. Έκλαψα κυρίως από εγωισμό και αυτολύπηση, πάλι εγώ ήμουν λίγη. Αναρωτήθηκα τι έκανα λάθος ξανά. Και όλο αυτό με πλάκωσε μέχρι που καταλάγιασε και άρχισε η αποδόμηση. Τελικά δεν είχε να κάνει με μένα. Είχε να κάνει με το ότι το «μαζί» που είπες και το πίστεψα (αμάσητο το έφαγα, η αλήθεια να λέγεται) το αντιλαμβανόμασταν εντελώς διαφορετικά. Και στα ζόρια φάνηκε.

Στα ζόρια ο ένας κλείστηκε στο καβούκι του και ο άλλος έμεινε στο κενό. Εσύ είπες «από δω και πέρα μόνος μου», πέταξες κι ένα «για το καλό σου» και ξόφλησες. Κι έμεινα να αναρωτιέμαι αν πρέπει να αναθεωρήσω όσα πίστευα ως τότε. Αν το «μαζί» σημαίνει μαζί σε όλα. Γιατί εγώ έτσι ξέρω. Στη δική μου κοσμοθεωρία, όλα τα άλλα είναι απλά να ‘χαμε να λέγαμε. Και τελικά ήταν αυτό μωρό μου. Χωρίς να φταις ή να φταίω, ούτε για τα ζόρια ούτε για το χώρια, δύο άνθρωποι με διαφορετικά βιώματα ήμασταν, που στην ηλικία μας έπρεπε να συμβεί κάτι συγκλονιστικό για να αλλάξουμε, αλλά δεν συνέβη.

Από την άλλη αναρωτιέμαι, αλλά αυτή είναι και η τελευταία φορά κι αν γράφω τώρα είναι για να κλείσουμε οριστικά το θεματάκι μας, τι θα γινόταν αν αλλάζαμε; Τι θα γινόταν αν ξαφνικά αντί να πεις «από δω και πέρα μόνος μου» έλεγες «κράτα το χέρι μου, γιατί σε χρειάζομαι»; Τι θα γινόταν αν αντί να σου πω «θέλω να είμαι δίπλα σου σε όλο αυτό» έλεγα «κάτσε μόνος σου κι όταν ξεμπλέξεις βλέπουμε»; Με τα «αν» δεν βγαίνει τίποτα. Αν γίνονταν όλα αυτά, το μόνο που θα καταφέρναμε είναι κάπου παρακάτω να βρεθούμε στον ίδιο παρονομαστή, αλλά τότε δεν θα μας έφταιγαν τα ζόρια, εμείς θα φταίγαμε.