Δεν κατάλαβα πώς πέρασε έτσι ο καιρός! Εσύ στη ρουτίνα σου, εγώ να τρέχω για μια οικογένεια που έγινε πολύ γρήγορα μεγάλη. Απαιτούσες να είμαι νοικοκυρά, ερωμένη, κυρία, φιλαράκι κι όταν ήμουν όλα αυτά, “κέρδιζα” την προσοχή σου. Μα όταν ως συνήθως, δεν μου έδινες σημασία, απαντούσες “Γιατί; Την κέρδισες;”.
Ήσουν το στερέωμα μου, ο κόσμος μου, τα είχα αφήσει όλα για να είμαι μόνο μαζί σου. Φίλους, οικογένεια, χόμπι, όνειρα… για να κάνω παρέα με εσένα και τους δικούς σου φίλους, να πηγαίνω να τρώω με τη δική σου οικογένεια, να κάνω ότι άρεσε σε σένα και να οδεύω προς τα όνειρα που εσύ χάραζες πορεία. Ώσπου το τοπίο συννέφιασε…
Αργούσες να γυρίσεις, δεν απαντούσες σε τηλέφωνα και μηνύματα, θύμωνες αν σε ρωτούσα πού είσαι, με ξέχναγες σε γιορτές, γενέθλια κι όλο έλειπες… Έμαθα για εκείνη και τις κακές σου συνήθειες, με αποτέλεσμα εγώ να εξοργίζομαι κι εσύ να με στέλνεις νοσοκομείο και μετά ν’ αδιαφορείς για το τι έγινε. Να γυρνάς μόνο για να κάνουμε σεξ και να φεύγεις, μη δίνοντας σημάδια ζωής. Έσπασα. Μα συνέχισα να σε αγαπάω. Ακόμα κι όταν γύρισες και το ξανάκανες μετά από καιρό, δεν σταμάτησα να σε αγαπάω. Ώσπου έμαθα τι έκανες πίσω από την πλάτη μου.
Τι ωραία στημένα ήταν όλα! Τα ψέματα σε φίλους κι οικογένεια, τα τηλέφωνα σε δικηγόρους… Κι έκατσα και μαράζωσα μπροστά από έναν καθρέφτη για εβδομάδες, όπως έκανα δύο χρόνια τώρα, μα τώρα είχα παγώσει, δεν ήξερα ποια με κοιτούσε στον καθρέφτη. Είχες σκοτώσει όση αθωότητα είχε μείνει μέσα μου με το ψέμα σου. Και έτσι ξαφνικά συνέβη…
Ένας άνθρωπος από το πουθενά, που έχασε τον πατέρα του κι ήθελε κάποιον να μιλήσει. Πήγα να του συμπαρασταθώ μέσα στη νύχτα, πράγμα που δεν είχα κάνει ποτέ. Και εκείνη η νύχτα έγινε μήνες από την πρώτη στιγμή.
Με άγγιξε τόσο τρυφερά όσο κανείς άλλος ως τώρα. Κάθε του φιλί δεν ήταν απλά μια υπόσχεση, αλλά ζωή. Κι όταν γύρισα, γιατί είχαμε μια οικογένεια και δύο παιδιά μαζί, έζησα το θέατρο του παραλόγου. Έφευγες, γύρναγες, κατηγορούσες εμένα για ό,τι τράβαγες. Σε ένοιαζε μόνο το τι κάνω, με ποιον μιλάω. Μανιακή συμπεριφορά.
Είπα να προσπαθήσω, ώσπου κατάλαβα πως ψαχουλεύεις κινητά και κάνεις παράνοιες. Ώσπου μου πέταξες κάτι από μακριά και με χτύπησε πάνω στο θυμό σου κι εκεί σε έσβησα. Δεν ένιωθα πλέον. Σου τα είπα όλα και ξαλάφρωσα. Και θύμωνες. Και με έβριζες. Και με βρίζεις. Και με εκβιάζεις. Αλλά ξέρεις τι; Κάπου διάβασα πως “κάθε φορά που θα σε πληγώνει εκείνος, οπότε τον συγχωρείς θα σε αγαπάει όλο κ πιο πολύ, μα εσύ όλο και πιο λίγο. Ώσπου θα έρθει μια μέρα που εκείνος θα σε αγαπάει αφάνταστα κι εσένα δε θα έχει μείνει τίποτα μέσα σου…”. Και αυτό έγινε.
Συγνώμη στην ίδια την αγάπη θα έπρεπε να ζητήσεις, αν ο εγωισμός δεν κυριαρχούσε. Κρίμα γιατί σε αγάπησα για αυτό που ήσουν, μα εσύ για αυτό που ήθελες να γίνω. Έγινα τελικά; Τώρα που δεν είμαι δική σου πλέον, μόνο ασχήμιες έχεις να πεις, γιατί πληγώθηκες. Σκέψου πόσες φορές πλήγωσες εμένα, μέχρι να αναγκαστώ να φύγω από σένα…
Νέμεσις Απαστράπτουσα
Advertisements