Κακό δεν είναι να δίνεις ευκαιρίες, οι περισσότεροι αξίζουν και δεύτερη και τρίτη. Και καλά κάνεις να τις δίνεις, όμως εγώ θα σου μιλήσω για τις δεύτερες και τρίτες εκείνες ευκαιρίες που δίνεις σε άτομα, που κατά βάθος ξέρεις ότι δεν πρέπει. Ενστικτωδώς, ξέρεις ότι δεν τις αξίζουν.
Η διαίσθησή σου, σου φωνάζει «μη!», από φίλους, εραστές, μέχρι και συγγενείς. Θα σου μιλήσω για εκείνες τις δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες, που δίνεις σε κάποιους που το μέσα σου αρνείται, αντιστέκεται και κάνει ό,τι μπορεί να σε προειδοποιήσει, ώστε να μην τις δώσεις.
Σου μιλάω για εκείνες τις ευκαιρίες, που και εσύ ο ίδιος το ξέρεις ότι δεν πρέπει να δοθούν, αλλά να, συνήθως επικρατεί το συναίσθημα που τυφλώνει και όχι η φωνή της λογικής. Γι’ αυτές λοιπόν τις ευκαιρίες θα σου μιλήσω, που είναι άδειες, γιατί απλά δεν θα αξιοποιηθούν, δεν θα εκτιμηθούν, δεν θα ευδοκιμήσουν, αντιθέτως θα σου δείξουν με το σκληρότερο πλέον τρόπο, γιατί δεν έπρεπε να τις είχες δώσει.
Με τον πιο δεινό εκτελεστή των ευκαιριών αυτών, να είναι εκείνος που τις έλαβε, αποδεικνύοντάς σου περίτρανα γιατί δεν τις άξιζε, αδειάζοντάς σε, σε δευτερόλεπτα, έχοντας τη ψευδαίσθηση ότι αδικήθηκε κιόλας. Όμως όχι, εσύ ο ίδιος αδίκησες τον εαυτό σου, που τις έδωσες.
Όποτε σε αυτές τις περιπτώσεις, οι δεύτερες και οι τρίτες ευκαιρίες είναι ξεφτισμένες ανατολές, που δύουν με την πρώτη ευκαιρία! Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, η πρώτη ευκαιρία έχει την πιο μεγάλη αξία.
Μαρία Τσιντίδου