-Πόσο καιρό έχω να σε δω! Πώς είσαι;
-Μια χαρά! Εσείς όλα καλά;
Ναι, ναι! Θα τα πούμε οπωσδήποτε! Χαθήκαμε βρε! Πάρε κανένα τηλέφωνο!
Τις πρώτες φορές που συνέβη το παραπάνω σκηνικό, το πίστευα κιόλας. Έχει δίκιο, πρέπει να επικοινωνήσω, μιας κι υπάρχει αληθοφάνεια στην καλή πρόθεση. Αργότερα κατάλαβα τι κρύβεται πίσω απ’ αυτή την επιμελώς επίδειξη ενδιαφέροντος.
Ερώτηση κρίσεως… Γιατί δεν έχεις τη δύναμη να πεις την αλήθεια; Μείνε στο “χάρηκα που σε είδα, να’ σαι πάντα καλά”. Τα υπόλοιπα κρύψτα μέσα σου, μην τα ξεστομίζεις.
Πόσο αρέσκεται ο άνθρωπος να λέει ψέματα για να ξεφεύγει από καταστάσεις; Τώρα πια όμως φίλη μου, δεν χρειάζεται να υποκρινόμαστε, μιας και τα τελευταία χρόνια έδειξαν ολονών μας τη γύμνια.
Την επόμενη φορά που θα με συναντήσεις, νιώσε την αλήθεια σου κι απομακρύνσου γιατί γίνεσαι και γραφική…
Στέλλα Σωτήρκου