Όλα ξεκίνησαν δύσκολα. Όλα τέλειωσαν εύκολα. Με πέταξες σαν την τρίχα από το ζυμάρι από την ζωή σου, λες κι ήμουν εγώ το εμπόδιο.
Πέρασαν πολλά βράδια μέχρι να σε καταλάβω. Δάκρυα πόνου και απογοήτευσης στιγμάτισαν το πρόσωπο μου χρόνια πριν. Ξόδεψα ώρες και δευτερόλεπτα να σε περιμένω. Γιατί το έκανα αυτό; Γιατί σε αγαπούσα. Γιατί ξόδεψες μια περιουσία σε άλλες και σε εμένα έδωσες τα ψίχουλα που σου είχαν απομείνει. Τόσος ήσουν. Λίγος.
Απέδειξες την ανικανότητά σου να με αγαπήσεις αληθινά. Εμένα, που έλιωνα στο άκουσμα του ονόματός σου. Σε μένα έδειξες τον πραγματικό σου εαυτό.
Κάποτε σου είχα πει, θα είμαι η καύτρα του τσιγάρου που καπνίζεις. Θα είμαι το τραγούδι που δεν θα μπορείς να ξεστομίσεις. Θα γίνω αυτή, που από την στάχτη που της πέταξες θα αναγεννηθεί. Δεν με πίστεψες. Δεν με άκουσες. Μου γύρισες την πλάτη ξανά και ξανά. Δεν με γνώρισες ποτέ. Ήμουν αυτή που ήθελες να βλέπεις εσύ κι όχι αυτή που ήμουν πραγματικά.
Πόσο δύσκολα θα ξεστομίσεις στον εαυτό σου ότι στ’ αλήθεια έφταιξες; Άραγε θα παραδεχτείς ότι με έχασες;
Χρυσάνθη Σ.
Advertisements