Πόσα “εμείς” σκότωσες για να ταΐσεις το “εγώ” σου;

Σαν τόσους άλλους κι εσύ. Ένας απ’ το πλήθος, όσο κι αν πλασάρεις τον εαυτό σου σαν κάτι διαφορετικό. Κόπια του συνόλου. Καμία διαφορά, όσο κι αν στολίζεις με όμορφες λέξεις το περιτύλιγμά σου. Κενό κουφάρι, πάγος μέχρι μέσα. Άδειος από συναίσθημα, φως και αλήθεια. Σαν τόσους άλλους κι εσύ. Ψέματα, υπερβολές και μεγάλα λόγια μ’ έναν μόνο στόχο, την κατάκτηση του θύματος, προς τέρψη του “εγώ” σου. Ενός “εγώ” που έχεις μάθει να ταΐζεις σκοτώνοντας ψυχές. Ενός υπέρμετρου “εγώ”, που καμία σχέση δεν έχει με το ντόμπρο αρσενικό που έχεις για βιτρίνα.

Ξέρεις… όσο και να μιλάς για μπέσα, ηθικούς κώδικες και λόγο τιμής, μόνο στα λόγια ξέρεις τι θα πουν αυτές οι έννοιες. Άνοιξες το λεξικό, παπαγάλισες το τι σημαίνουν και τα ζωγράφισες πάνω στο μαύρο της ψυχής σου. Μα αυτά φαίνονται στις πράξεις μάτια μου, τα λόγια χωρίς αντίκρισμα είναι για τους μικρούς, τους ανύπαρκτους. Κι είναι δύσκολες οι πράξεις, δεν τις μπορούν όλοι! Σου ακούγομαι σκληρή; Ίσως και να ‘μαι, μα είναι η αλήθεια μου σκληρή ή το ψέμα σου; Ένα ψέμα δεύτερη φύση σου, δολοφονικό όπλο στραμμένο σε όποιον σε πιστέψει, σ’ όποιον σε πλησιάσει, σ’ όποιον σε νιώσει, σ’ όποιον δυστυχήσει να σ’ αγαπήσει…

Πραγματικά, τι αναπηρία ψυχής μπορεί να κουβαλάει κάποιος, που εκτελεί πισώπλατα κάθε τι αληθινό που θα σταθεί πλάι του; Τι συναισθηματικά κενά μπορεί να βασανίζουν κάποιον, για να φέρεται τόσο άνανδρα σε κάθε τι πραγματικό που τον αγγίζει με τρυφερότητα; Λίγος ήσουν μάτια μου, όσο τον πολύ κι αν ήθελες να παραστήσεις. Μια κακή κόπια του συνόλου, όσο τον ξεχωριστό κι αν ήθελες να υποδυθείς. Λίγος, μικρός κι ασήμαντος, όσα τσιτάτα κι αν έχεις αποστηθίσει για να εντυπωσιάζεις, για να δείχνεις πόσο… άντρας είσαι. Αλλά μωρό μου, υπάρχουν άντρες με αρχίδια κι αρχίδια άντρες. Μπορείς να βρεις τη διαφορά στο λεξικό;