Εκεί φτάσαμε, να είμαστε ξένοι… Εμείς που κάποτε ζούσαμε ο ένας για την ανάσα του άλλου.

Τότε που λαχταρούσε η καρδιά σου να με συναντήσει. Τότε που η φωνή μου είχε εκείνο το παράξενο τρεμούλιασμα. “Η ζωή μας μαζί” έτσι λέγαμε.

Τα χρόνια πέρασαν και το “μαζί” έγινε καθημερινότητα. Ήρθε η φθορά. Εμείς που τόσο αγαπηθήκαμε, κόντρα στους φόβους και στους ενδοιασμούς μας. Εμείς που σκίσαμε τον ουρανό για να είμαστε μαζί.

Ο χρόνος… Ο χρόνος δεν ήταν ποτέ φίλος. Ο χρόνος δεν μαλάκωσε την πληγή. Εμείς μαζί, όπως στην αρχή.

Αγκάθι έγινε η αγκαλιά και το φιλί μαχαίρι. Το βλέμμα γέμισε σκοτάδι και η καρδιά έσπασε, κομματιάστηκε…

Χρυσάνθη Σ.