Πονάει πολύ ψυχή μου να ξέρω ότι σε χάνω, να βλέπω να σβήνει το όνειρό μου, να φεύγει η ελπίδα μέσα από τα χέρια μου. Κι εγώ παρατηρητής. Παρατηρητής στην ψυχική και σωματική νέκρωσή μου. Γιατί αυτό θα συμβεί όταν φύγεις, θα μείνω ξέπνοη, με μάτια θολά από τα δάκρυα και αγκαλιά άδεια, παγωμένη. Ξέρω ότι πρέπει να συνεχίσω τη ζωή μου. Ξέρω ότι έχω υποχρεώσεις σε άλλους ανθρώπους. Όλοι περιμένουν από μένα κάτι. Σε μένα όμως δεν έχω αλήθεια καμιά υποχρέωση; Να νιώσω γυναίκα, να νιώσω ποθητή, να ζήσω το όνειρο, να αφήσω τη μοίρα να με οδηγήσει σε μονοπάτια που θα σπαρταράει η ψυχή μου από ηδονή και να λάμπω από το φως μιας αληθινής και σπάνιας αγάπης; Κι όμως πρέπει να συμβιβαστώ με κάτι λιγότερο, που απλά θα με κρατάει όρθια για να μην καταρρεύσω. Δεν θα είσαι όμως εσύ. Δεν μπορείς να είσαι εσύ. Κάποιος άλλος ίσως θέλει και μπορεί, αλλά δεν θα είναι εσύ…

Ξέρεις, σε παρομοιάζω κάποιες φορές με ένα προϊόν που βλέπουμε σε μία βιτρίνα. Ένα υπέροχο προϊόν που ξέρεις από τη στιγμή που θα το δεις, ότι θα ταιριάξει απόλυτα στο χώρο σου. Σου κάνει κλικ με την πρώτη ματιά και καταλαβαίνεις αμέσως ότι είναι αυτό που έψαχνες πάντα. Θεόσταλτο! Και αμέσως μετά τον τρελό ενθουσιασμό, πέφτει το μάτι σου στην ταμπελίτσα με την τιμή. Εκεί χάνεις τη γη κάτω απ’ τα πόδια σου. Συνειδητοποιείς ότι το τίμημα είναι πολύ υψηλό για τα δεδομένα σου και ότι είναι αδύνατον να το καλύψεις. Έτσι, με κατεβασμένα τα φτερά, κρατώντας την εικόνα του στο μυαλό σου για πάντα, γνωρίζοντας ότι μόνο αυτό θα ταίριαζε στο γούστο σου και τη ζωή σου, αποχωρείς και με πόνο ψυχής παίρνεις κάτι άλλο, πιο οικονομικό, που δεν σου ταιριάζει απόλυτα, που δεν ανταποκρίνεται στα “θέλω” σου, που απλά βρίσκει μία θέση στη ζωή σου και το χώρο σου για να μην μένει άδειος…