Μιας στιγμής θυμός, μου στοίχισε μια ζωή. Αυτή η ανυπαρξία της υπομονής, έγινε η σφαίρα που έδωσε το τέλος! Αναρωτήθηκες ποτέ τι με έφτασε εδώ; Μην γελιόμαστε, όλοι κάπου μας ξεσπάμε και δεν υπολογίζουμε τίποτα… Είχε γίνει επώδυνο το να σου εξηγώ και να μην με ακούς. Φωνές και γκρίνιες. Λόγια που πονάνε και μετά σιωπή, τσιγάρο και ξενύχτι. Ένα μήνυμα από συνήθεια και πάλι από την αρχή… Ένα έργο που το τέλος όλοι ήξεραν και εμείς ακόμα περισσότερο…
Θυμάσαι εκείνο το βράδυ στο σινεμά; Πήγα να σου αγγίξω το χέρι και το πήρες με μια κίνηση “ευγενική” για να ανεβάσεις το μανίκι σου. Πόσο δίκιο είχες! Πόσο είχα γκρινιάξει πριν το έργο! Και το ότι ήσουν ακόμη εκεί, ήταν κατόρθωμα! Όμως έβλεπα, είτε κρυφά, είτε φανερά, δεν ήμουν στα μάτια σου χαρά, ούτε προτεραιότητα στη ζωή σου. Το θέμα ήταν ότι ο φόβος μου δεν με άφησε ποτέ να σου πω ότι είχα μέσα μου. Οι βάσεις μας δεν ήταν γερές τελικά…
Έπνιγα την ζήλεια μου και έβγαινε σε νεύρα. Έκρυβα τον εκνευρισμό μου όταν με άφηνες μόνη να περάσεις όμορφα εσύ. Και αυτό το κρυφτό συναισθημάτων, μήπως χαθεί μια ρουτίνα που σκότωνε και τους δύο… Πώς γίνεται δύο σύντροφοι να μην μιλούν ειλικρινά; Συμφέρον και συνήθεια τα μόνα ταίρια της ντροπής! Και πόσοι ακόμα άνθρωποι γύρω μας ζουν έτσι!
Τυχερή λοιπόν μέσα στην ατυχία μου, κατάφερα να σε αφήσω να φύγεις. Τίποτα δεν σου ανήκει αν κρύβεις το μέσα σου. Κανείς δεν μένει, αν δεν πεις ευθέως τι ζητάς. Άδικος κόπος να εγκλωβιστείς σε μια σχέση για να μην είσαι μόνος. Αν η καρδιά σου δεν χτυπά από χαρά και η ψυχή σου δεν είναι ήρεμη δίπλα σε έναν άνθρωπο και παραμένεις δίχως αιτία, έχεις διπλό βάρος που στερείς την ευτυχία. Και από τους δύο!
Κατερίνα Ηλέκτρα (Κ.Η.🖤)