Την πρώτη φορά που έτρεξα στην αγκαλιά σου, το πρώτο σου φιλί που με έκαιγε… Δεν χρειαζόταν λόγια, η σιωπή έλεγε πολλά περισσότερα από ότι θα έλεγαν τα χείλη. Ένα βλέμμα σου, έλεγε όλα τα “σ’ αγαπώ” του κόσμου!

Στην πρώτη μας επαφή, σε κοίταξα στα μάτια, δεν μίλησα, δεν χρειαζόταν να πω τίποτα. Η σιωπή σου ρίγησε το κορμί μου. Έμεινα να σε κοιτάω. Οι σιωπές μας ενώθηκαν, οι καρδιές μας έδωσαν υποσχέσεις μέσα στην σιωπή της αγάπης. Άραγε πόσες σιωπές να έχασα, χωρίς να σε κοιτάω!

Και ήρθε ο καιρός που δεν μπορούσες να μιλήσεις, η ασθένεια καθήλωσε την φωνή σου και έτσι η σιωπή έγινε ο δικός μας θησαυρός. Μόνο που σε κοίταζα, ήξερα κάθε σου λέξη, λέξεις που τους τελευταίους μήνες δεν άκουσα ποτέ. Σιωπές που πονούσαν, μα και έδιναν φως και δύναμη.

Σε αυτές τις σιωπές προσευχήθηκα, έκλαψα χωρίς να με δει κανείς. Σιώπησα μέσα στον δικό μου πόνο για να μην με δεις να λυγίζω. Σιώπησα μέσα στην ψυχή μου, για να νεκρώσω την καρδιά μου, να μην νιώθει, να μην αισθάνεται. Να παγώσει και να ξεκινήσει από την αρχή. Μέσα στις σιωπές χάθηκα και βυθίστηκα σαν πέταξες ψηλά, σε μια ατελείωτη σιωπή που η αγάπη με άφησε μόνη.

Είναι στιγμές που η σιωπή με γιατρεύει και άλλες φορές με τρελαίνει. Αλλά σαν την σιωπή της αγάπης δεν έχει. Μόνο αυτή νοσταλγώ. Όταν τα μάτια μιλάνε και η σιωπή χορεύει στον ρυθμό του έρωτα, μόνο τότε τα λόγια είναι περιττά.

Όλα τα είπαν οι σιωπές μας, όταν μου έπιασες πρώτη φορά το χέρι. Όταν μια σιωπή αγάπης μου θύμισε ότι η αγάπη ξαναγεννιέται από τις στάχτες της…

Της Άνδρεα Αρβανιτίδου

https://www.andreaarvanitidou.com/