Σαν σήμερα γνωριστήκαμε, θυμάσαι; 

Σαν σήμερα γνωριστήκαμε, θυμάσαι; Σούρουπο, κοντά στη θάλασσα όταν για πρώτη φορά ενώθηκαν τα βλέμματά μας. Μια δήθεν τυπική χειραψία, ένα συγκρατημένο “χαίρω πολύ” και δυο ζευγάρια μάτια που άναψαν σπινθήρες σαν συναντήθηκαν. Ποιος το περίμενε αλήθεια; Όλα τα “πρέπει” μου πήραν φωτιά μ’ ένα σου άγγιγμα και τα “δεν μπορώ” μου ανατινάχτηκαν και γέμισαν πυροτεχνήματα τον ουρανό με το πρώτο φιλί. Κι ήρθε το πάθος κι έλιωσε σαν πάγος το κατακαλόκαιρο το κάθε “φοβάμαι”, το κάθε “δειλιάζω”, το κάθε “δεν αντέχω”. Τρελή πορεία φορτηγού δίχως φρένα ξεκίνησε η καρδιά, αδιαφορώντας για συνέπειες, λάθη και αμφιβολίες. Αδιαφορώντας για ένα ένστικτο που ούρλιαζε να φρενάρω…

Ποιος να μου το ‘λεγε αλήθεια, πως θα ήσουν εσύ αυτός που θα γκρέμιζε ένα ένα τα τείχη της ψυχής μου κι εγώ αμίλητη θα τα έβλεπα να γίνονται συντρίμμια μπροστά στα μάτια μου και θα σου ψιθύριζα “Δεν με νοιάζει τίποτα!”; Ποιος να μου το ‘λεγε, πως θα ήσουν εσύ αυτός που θα κοίμιζε κάθε αναστολή, που θα σκότωνε κάθε συστολή, που θα διέλυε κάθε φόβο; Ποιος να μου το ‘λεγε, πως θα πετούσα όλα μου τα όπλα στα πόδια σου και θα παραδινόμουν αμαχητί;

Μ’ ένα “χαλάλι σου κι αν με πληγώσεις” αφέθηκα. Έγειρα το κεφάλι μου στον ώμο σου και σου ψιθύρισα “Πάω όπου με πας!”… Τρελή πορεία φορτηγού δίχως φρένα ξεκίνησε η καρδιά κι ήσουν εσύ στο τιμόνι. Κι έμεινα εγώ συνοδηγός να μεθάω με τα μάτια σου και να αδιαφορώ για τον προορισμό. Κι ήταν η σύγκρουση τόσο σφοδρή, που διέλυσε κάθε κομμάτι μου. Ράγισε τα πάντα μου. Κατέστρεψε τα όλα μου. Κι όταν κοίταξα στο πλάι μου, δεν ήσουν πουθενά. Είχες προλάβει ν’ αποδράσεις πριν την συντριβή…