Ένα καλοκαίρι κι αυτό ήταν. Κοιτάζω τις φωτογραφίες που έβγαζα και θυμάμαι… Θυμάμαι την κάθε αίσθηση, στην κάθε στιγμή. Εκείνο το βήμα μου που δεν πατούσε ακριβώς στη γη. Που με έκανε να νιώθω σαν να ήμουν λίγα εκατοστά από το έδαφος πάντα. Αυτή η αίσθηση μου λείπει και τη θυμάμαι σαν όνειρο.
Και εκείνη η εικόνα μου στον καθρέφτη, πόσο πιο όμορφη φαινόταν όταν ήξερα ότι με περιμένουν τα μάτια σου να με κοιτάξουν! Ο κόσμος όλος σε τροχιά γύρω μου κι εγώ στο κέντρο του κόσμου! Κι ας μην σε συναντούσα για μέρες… μόνο που ήξερα ότι με σκέφτεσαι, ήταν αρκετό για να λάμπουν όλα. Τι ντοπαμίνη δίνει ο έρωτας! Πόσο μου λείπει αυτή η δόση! Τώρα ο ήλιος δεν φωτίζει τα σκοτάδια μου, το πρόσωπό μου σκλήρυνε και δεν το αναγνωρίζω. Αλήθεια πέρασαν μόνο λίγες μέρες ή είναι χρόνια;
Πόσο εύκολα πάλι αφέθηκα στην ελπίδα για αγάπη… Με εσένα να μου κρατάς το χέρι, να με αγκαλιάζεις σφιχτά μέχρι να σπάσω… «Άσε με να σε έχω αγκαλιά!» μου είπες «Η αγκαλιά θεραπεύει τα πάντα. Κολλάει τα σπασμένα μας κομμάτια!». Φοβόμουν μα αφέθηκα, γιατί σου έδειξα εμπιστοσύνη, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί με άφησες εσύ. Μια μέρα απλά σταμάτησες να με θες. Κι εγώ έμεινα με όλα αυτά τα “γιατί” και τα “πώς” να με βασανίζουν.
Άβυσσος η ψυχή των ανθρώπων. Δεν αντέχουν την αγάπη, την φοβούνται γιατί έχει μεγάλη δύναμη κι εξουσιάζει το μυαλό τους. Μπορεί όμως και απλά να μην την βρήκες πλάι μου. Να προσποιήθηκες για να κερδίσεις μερικές τρυφερές στιγμές που γέμιζαν τα κενά σου. Ή απλά να τη βρήκες αλλού. Σκληρές αλήθειες ή ανέλπιδες ευχές; Μάλλον ποτέ δε θα μάθω…
Πάλι είμαι όμως στο ίδιο μονοπάτι, πάλι το πήρα από την αρχή. Δύσκολο και κακοτράχαλο κάθε φορά. Όσες φορές κι αν το βαδίσω. Πάντα ξυπόλητη θαρρώ πως είμαι. Ματώνουν τα πόδια μου σε κάθε βήμα, τα ίδια πόδια που πριν λίγες μέρες πετούσαν. Πόσες φορές ακόμα θα βρεθώ εδώ, μέχρι να βρω την αγάπη που μου αξίζει; Ξέρω, κάποια στιγμή θα πάψω να πονάω γι’ αυτό. Θα το ξεπεράσω. Το ξέρω γιατί το έχω ξαναζήσει. Τι κρίμα όμως! Τι κρίμα να μην είσαι εσύ αυτός που περίμενα! Κι άλλος χρόνος χαμένος. Κι άλλος πόνος χρεωμένος…
Μαντώ Κάραλη