Να με κρατούσες όλες εκείνες τις φορές που θύμωνες και εξαφανιζόσουν μέρες.
Να με κρατούσες όλες εκείνες τις φορές που τα άδεια σώματα σου προσέφεραν νύχτες γεμάτες ένταση.
Να με κρατούσες όταν γύριζες σπίτι από την δουλειά και έβλεπες μόνο το άδειο ψυγείο και το κρεβάτι να είναι έτοιμο να σε καταπιεί.
Να με κρατούσες όλα εκείνα τα βράδια που μιλούσες ώρες ατελείωτες μαζί μου.
Σιωπή… Μόνο σιωπή…
Δεν ήξερες και δεν έψαξες πώς να φερθείς. Το σακί που με είχες τοποθετήσει το είχα τρυπήσει στο κάτω μέρος και έφευγα κάθε φορά που έλεγες θα έρθω και δεν ερχόσουν. Κάθε φορά που έταζες και δεν πραγματοποιούσες. Κάθε φορά που ήσουν στην άλλη, γιατί το ήξερα. Ναι, για κακή σου τύχη το ήξερα.
Δειλός. Ένας άντρας δειλός υπήρξες για μένα, εγωιστής και άδειος από αισθήματα. Ξέρεις απ’ όλη την ιστορία μας τι κράτησα; Εμένα.
Κράτησα εμένα και μου έδωσα ότι καλύτερο μου αξίζει. Γιατί εγώ δεν σου άξιζα!
Χρυσάνθη Σ.
