Όσα δεν τόλμησα να σου πω…

Είχε σπάσει το κεφάλι μου για το τι έπρεπε να κάνω εκείνη την ημέρα που η ζήλεια με έπνιγε. Να ξεσπάσω ή να λιώσω στη μοναξιά μου; Και αυτός ο φόβος τι θα γίνει αν στα πω; Θα φανώ λίγη; Θα γίνω ρεζίλι;

Και χτυπάει το τηλέφωνο, φοράω τη μάσκα της αδιαφορίας και σου μιλάω. Δεν ξέρω τι λέω, απλά μιλάω σαν να ζω άλλου και μέσα μου μια έκρηξη που καίει το σώμα μου. “Καληνύχτα, θα τα πούμε αύριο…”. Και η ντροπή να με χαιρετάει από την  γωνία. Τι κάνω; Ήρθε η ώρα τώρα! “Ξέρεις κάτι; Δεν είμαι καλά! Σου είπα ψέματα! Είμαι σαν τρελή μέρες τώρα! Νιώθω ότι κάτι γίνεται! Είσαι διαφορετικός! Μην με διακόπτεις! Άσε με να τα πω… Ποια είναι αυτή που σχολιάζει; Γιατί εχτές δεν με πήρες όπως πάντα; Τι γίνεται; Όχι! Λες ψέματα! Τι; Υπερβολική; Ωραία! Αν δεν σου κάνει, τέλος!”…

Έκλεισε και δεν του είπα τίποτα. Ντράπηκα. Χρησιμοποίησα όλα τα λάθος λόγια. Ήθελα απλά να σου πω… είσαι η ζωή μου, τρέμω μην σε χάσω, φοβάμαι όταν δεν είσαι εδώ! Σ’ αγαπώ τόσο, που η καρδιά δεν αντέχει άλλο. Είσαι η ρουτίνα μου, η σκέψη μου, η χαρά μου! Ναι, ζηλεύω γιατί είσαι ότι πιο όμορφο έχω! Γιατί κάθε ρυτίδα σου είναι ο χρόνος που σε έφερνε σε μένα, περιμένοντας για αυτή την αγάπη. Ένας δικός μου Θεός μέσα στο πλήθος. Γιατί τα μάτια σου είναι τα πιο λαμπερά και συγνώμη που θέλω να κοιτάνε μόνο εμένα! Γιατί η φωνή σου είναι η παρηγοριά μου στα δύσκολα και ένα σωρό γιατί που δεν φτάνει μια ζωή να σου πω! Και κοίτα που ντράπηκα να σου πω όλα αυτά…

Καρτερικά περίμενα να χτυπήσει πάλι το τηλέφωνο, μήπως καταφέρω να επανορθώσω. Δεν υπήρχε περίπτωση να σε πάρω. Και αυτό πάλι λάθος είναι… Όχι, δεν υπάρχει εγωισμός. Συγνώμη! Ξέρεις… ότι σου είπα πριν, ξέχασέ το! Δεν είναι ζήλεια, είναι δειλία. Γιατί δεν ξεκαθάρισα τι έχω μέσα μου για σένα. Και τώρα που στα είπα, φύγε αν δε θες…