Δεν μπορούμε να είμαστε μαζί ή μήπως τελικά δεν… “πρέπει”;

Περνάει τόσο γρήγορα όλο αυτό που λέγεται ζωή. Τυχεροί όσοι την αρπάζουν από τα μαλλιά. Κακότυχοι όσοι την αφήνουν να περάσει και έχουν φοβία να τη “βουτήξουν”. Κι εσύ ψυχή μου έχεις πολλές φοβίες ή μάλλον τις δημιουργείς στον εαυτό σου. Κρύβεσαι πίσω από αυτές και δίνεις “άφεση αμαρτιών” στη συνείδησή σου. Τοποθετείς τη “δειλία” ως δική σου ανθρώπινη αδυναμία σε πρώτη θέση και τις “σκέψεις και αποφάσεις” που ποτέ δεν έρχονται, σε μόνιμη τροχιά στο σύμπαν στο οποίο εμείς οι δύο ζούμε. Αυτό το σύμπαν που θέλουμε να κάνουμε πράξη, που θέλουμε να συνωμοτήσει υπέρ μας και να βιώσουμε το θαύμα της Ανάστασης από τις στάχτες μας.

Θυσίασα μια ζωή για σένα. Όλα μου τα χρόνια. Όλα μου τα όνειρα περιστρέφονταν γύρω σου. Όλες μου οι σκέψεις ήσουν εσύ και μόνο εσύ. Δεν ευχαριστήθηκα ποτέ τίποτα αφού δεν ήσουν εσύ μέρος της εκάστοτε χαράς. Όλα ημίμετρα. Όλα λειψά. Μόνο τώρα που σε ξαναβρήκα μπορώ και ανασαίνω κάπως καλύτερα. Μπορώ και ονειρεύομαι ξανά, τα όνειρά μου έχουν μορφή, δεν είναι άμορφα πρόσωπα πλέον που κινούνται σαν άυλες φιγούρες, σαν οράματα, που μόλις ξημερώσει σβήνουν. Τώρα είσαι εδώ μαζί μου και μπορώ να σε αγγίζω, να χαϊδεύω το πρόσωπό σου, να γεύομαι τα χείλη σου. Καμιά φορά όμως σκέφτομαι μήπως τελικά ξανασυναντηθήκαμε για να κλείσουμε το τελευταίο κεφάλαιο της ζωής μας; Μήπως δεν έχει προοιωνίσει η μοίρα να φωλιάσουμε μαζί, με ενωμένες τις ψυχές και τις ζωές μας;

Σου έχω σταθεί και σε έχω λατρέψει όσο δεν το έχει κάνει ποτέ καμιά. Έχω χαρίσει την ψυχή μου στο διάβολο για σένα. Έχω εγκαταλείψει την “επίπεδη” ζωή που έκανα ως τώρα, που ήταν ίσως απλά μία άχαρη επιβίωση, χωρίς ενδιαφέρον, χωρίς ένταση, χωρίς δυνατά συναισθήματα, η οποία ωστόσο περιλαμβάνει και άλλους πλέον ανθρώπους. Και μου προκαλούν αληθινή «ηλεκτροπληξία» τα λόγια σου κάθε φορά που αφήνεις να εννοηθεί έμμεσα, ότι αδυνατείς να “ξεβολευτείς” και να αφήσεις συνήθειες χρόνων, να κινδυνεύσεις από την οργή του κόσμου σου, να κατηγορηθείς από τον περίγυρο.

Όταν εμείς οι δύο όμως, λέμε ότι έχουμε ξεπεράσει το συμβατό με τις αντιλήψεις, το συμβιβασμό στο κατεστημένο, την άποψη των τρίτων επί παντός επιστητού, που απευθύνονται στην αδύναμη βούληση ανθρώπων και τους καθορίζουν την πορεία τους, πάντα λανθασμένα φυσικά, τότε οφείλουμε στον εαυτό μας να προχωρήσουμε ΜΑΖΙ ενωμένοι, σφιχταγκαλιασμένοι και “κουφοί” στις έντονες αντιδράσεις των άλλων. Αν αυτό δεν συμβεί όμως κι εσύ προτιμήσεις το “ασφαλές μαξιλαράκι” που σου προσφέρει η κατά τ’ άλλα ανούσια ζωή που ζεις, πρέπει να αποδεχτείς ότι η ζωή προχωράει. Κι εμένα με “σπρώχνουν” να προχωρήσω μαζί της. Κι εσύ δεν θα είσαι μέρος της πλέον. Συνειδητά. Ο κύκλος θα έχει κλείσει.