Η αρχή του τέλους λοιπόν, όταν το “εμείς” πάει περίπατο… τότε τα πράγματα δυσκολεύουν! Είναι σαν να ξέρεις πως αν βάλεις το βρεγμένο χέρι σου στην πρίζα, θα πας βόλτα στο “paradise”. Όσο και να το παλέψεις, σε μια σχέση που ο ένας σκέφτεται για δύο κι ο άλλος μόνο για έναν, το αποτέλεσμα είναι ο χωρισμός. Όταν τα κοινά όνειρα, τα κοινά “θέλω” παύουν να υπάρχουν σε μια σχέση, η επιμονή σου να μείνεις σε αυτήν, είναι καθαρή ανασφάλεια!

Η αρχή κάθε γνωριμίας ξεκινάει με το “εγώ”, μέχρι να γνωριστείς με το άλλο σου μισό (λέμε τώρα). Μετά ξεκινάει το “εμείς”. Και αυτό το “εμείς” παλεύουμε όλοι να κρατήσουμε. Και εδώ δεν θα σου πω σε έφαγε η ρουτίνα γιατί μπορείς να την αλλάξεις, το θέμα είναι να μην το κάνει μόνο ο ένας, γιατί τότε πάει, χάθηκε το όνειρο… Οι Κυριακές που περιείχαν βόλτα στη θάλασσα χέρι χέρι, έγιναν “Θέλω το χρόνο μου να πάω μια βόλτα. Μόνος…”. Ο καναπές έγινε ιδιοκτησία και το tv control επίσης και εσύ σαν φτωχός ζητιάνος ζητάς να δεις πού έχει πάει το βλέμμα του ανθρώπου που ήσασταν ένα…

Έρχεται και ο τυφώνας μετά, η ολοκλήρωση της “ερωτικής πράξης” αφορά την ικανοποίηση του ενός… Θέλεις κι άλλο; Έχω! Δεν υπάρχεις πουθενά, ούτε καν στην κλήση του τηλεφώνου, μιας και αυτή έχει τρεις λέξεις “με θέλεις κάτι;”. Ακόμα δεν πήρες μπρος; Πήρες! Οι άνθρωποι πολλές φορές δεν χρειάζεται να πουν με λόγια ότι δεν είναι καλυμμένοι από την σχέση τους. Μην εθελοτυφλείς, ξέρεις πού χώρας και πού όχι. Μην συμβιβάζεσαι στο λίγο, μην χαλάς καρδιά όταν ο άλλος δεν χαλάει βλέμμα…