Κοίτα που αρκεί ένας μόνο άνθρωπος, για να ανατρέψει την κοσμοθεωρία σου. Κοίτα που αρκεί ένας μόνο άνθρωπος, να σε κάνει να αμφισβητήσεις όσα πίστευες μέχρι πριν εμφανιστεί. Κοίτα που αρκεί ένας μόνο άνθρωπος, να σε κάνει ν’ αλλάξεις στάση στη ζωή και στους ανθρώπους κι όχι απαραίτητα με την καλή έννοια… Γιατί υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι, αυτοί που έρχονται με δήθεν γεμάτα συναισθήματα χέρια, με δήθεν φωτεινά, αληθινά χαμόγελα, με δήθεν ζεστές, ειλικρινείς αγκαλιές και σου ληστεύουν τα πάντα σου πριν το σκάσουν σαν κλέφτες. Έρχονται τάχα για να σου δώσουν και εντέλει παίρνουν τα όλα σου κι εξαφανίζονται τόσο ξαφνικά και γρήγορα, που σε κάνουν ν’ αναρωτιέσαι αν όντως υπήρξαν ή ήταν απλά ένα αποκύημα της φαντασίας σου, ένα όνειρο ή ένας… τρομαχτικός εφιάλτης.
Γιατί υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι. Αυτοί που ίσως κάποτε κοίμισες στα χέρια σου, που ίσως κάποτε φίλησες κάθε πληγή τους, που ίσως το χαμόγελό τους ήταν ο μόνος στόχος σου. Αυτοί που όχι απλά δεν εκτίμησαν, αλλά καπηλεύτηκαν φριχτά την καρδιά που ίσως κάποτε απίθωσες στα χέρια τους. Αυτοί που διάλεξαν να παίξουν με την ψυχή σου, να μπερδέψουν το συναίσθημά σου, να διαλύσουν τα πάντα σου.
Υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι, που φεύγοντας σ’ άφησαν μισό και λαβωμένο. Κι ίσως δεν το καταλάβεις αμέσως, μα όταν η σκόνη απ’ το φευγιό τους αρχίσει να καταλαγιάζει, θα μπορέσεις να δεις τη φρίκη που άφησαν πίσω τους. Θα μπορέσεις να δεις πόσα σου έκλεψαν και τι ζημιές σου προκάλεσαν. Όταν θα καταφέρεις να σταθείς μπροστά στον καθρέφτη και δεις πόσο διαφορετικός είσαι πια. Όταν θα δεις πόσο φοβάσαι πια ν’ αφεθείς, πόσο φοβάσαι ν’ ανοιχτείς, πόσο φοβάσαι να εμπιστευτείς ξανά! Όταν θα δεις πόσα αυτοί οι συναισθηματικά ανάπηροι, κενοί άνθρωποι, ρούφηξαν σαν βαμπίρ από σένα. Πόσο φως και πόσα χρώματά σου έκλεψαν… Κοίτα που αρκεί ένας μόνο άνθρωπος, μια μόνο λάθος επιλογή…
Κική Γιοβανοπούλου