Ποιος δεν θα συμφωνήσει πως το θέμα δεν είναι να αντέξουν οι πλάτες ενός γεροδεμένου κορμού, παρά οι υφές της ψυχής του;

Ποιος δεν θα διαμαρτυρηθεί, αν καταλάβει πως το σωματικό μοίρασμα μυών, δεν είναι εκείνο που θα τον κάνει και πιο ανθεκτικό, αν δει την ψυχή του να καταρρέει;

Ποιος δεν θα αντιδράσει, αν δει πως το σύνολο μάζας που αποτελείται ο κορμός του, δεν είναι ικανό να απευθύνει στον ίδιο τα όρια της αντοχής του και να δράσει υποστηρικτικά απέναντί του;

Ποιος θα ναι εκείνος που δεν θα κατακεραυνωθεί, αν δει πως ο Σταυρός του δεν είναι θέμα αντοχής του σωματικής, παρά ψυχικής δύναμης και πνευματικής ευρωστίας;

Ποιος δεν θα τα βάλει με τον ίδιο του τον εαυτό, σαν αντιληφθεί πως η δύναμη που ‘χει στα χέρια του, στα πόδια του, ωχριά μπροστά στην αδυναμία του ψυχικού του κόσμου, καθώς ίσως κι έχει αναισθητοποιηθεί λόγω συνθηκών κι όχι μόνο;

Ποιος δεν θα στηλώσει τα πόδια του στο έδαφος και δε θα πεισμώσει, καθώς σίγουρος για τη σωματική του δύναμη, δει να κηρύσσεται απέναντι στην ίδια του την ψυχή, ελλιπής και αδιάφορος;

Αν δεν έχουμε ψυχικό σθένος, αν δεν καθίσουμε να διαλευκάνουμε τα ρυπαρά μέρη της ψυχής μας, για να επέλθει η κάθαρση, τίποτα δεν θα ναι κατανοητό, μα και νοητό συνάμα.

Δοκιμασίες στη ζωή που ‘χουμε κληθεί να τους αντισταθούμε, να πορευθούμε μαζί τους, αλλά κυρίως να τις κοιτάξουμε κατάματα και να τις νικήσουμε. Σε μια αντρειωμένη, δυνατή ψυχή, δεν της πρέπουν τα μοιρολόγια και τα ευχολόγια. Παρά πρέπει να σταθεί απέναντί του, του Σταυρού που της έχει αποδοθεί, μικρός ή μεγάλος, να τα φέρει εις πέρας και κυρίως να στοιχειοθετήσει τα δικά της μέτρα αντοχής και να θεσμοθετήσει τα δικά της ψυχικά βαρίδια, για την ανάβασή της, παρά για την κατάβασή της. Βαρίδια που θα αναδείξουν τη δύναμη και την πυγμή και θα καθηλώσουν το σεβασμό και την πίστη, σε έλξεις και πεποιθήσεις της ίδιας της ζωής μας!

Άννα Ζανιδάκη