Σταθερά τα βήματα για την αλλαγή. Πέρασε καιρός και όλα άλλαξαν. Ακόμα και το πρόσωπό μου ήταν διαφορετικό κάθε φορά που το κοιτούσα στο καθρέφτη. Ένα χάος πίσω μου, αντανάκλαση της ψυχής μου και εκεί εσύ να έρχεσαι, να πλησιάζεις και έκλεινα τα μάτια να νιώσω το άγγιγμά σου… Ένας ήχος από την διπλανή πόρτα με ξύπνησε από τη παραίσθηση αυτή. Κι ίσως εκεί ήταν καλύτερα που σταμάτησε. Δεν ξέρω αν σε ξεπέρασα ποτέ. Κάπου είχα κρυμμένες φωτογραφίες, έτρεξα να τις βρω, αλλά δείλιασα. Είχα δώσει χρόνο να γιατρευτώ. Τι θα μπορούσε να έχει αλλάξει; Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν…

Η μοναξιά μου ήταν διαβατήριο στο νέο μου εαυτό, που ήταν καμουφλαρισμένος σε ένα δήθεν κόσμο που δεν υπήρχες, αλλά είχα καταφέρει να ανοίξω πάλι την ψυχή μου να έρθει εκείνη. Ήταν αλλιώτικη, διαφορετική, δεν είχε τίποτα από σένα, αλλά μου την θύμιζε στον τρόπο που αντιδρούσε σε κάθε δύσκολη μου μέρα. Η διαφορά ήταν ότι εκείνη δεν είχε δεχτεί αγάπη από μένα, αλλά ήταν εκεί… Ξέρεις, φοβάμαι ότι την αδικώ, αλλά την αγαπώ. Περνάει τη δοκιμασία της μαζί μου χωρίς να το ξέρει. Δεν νομίζω ότι της αξίζει και φταις εσύ και φταίω εγώ για τα άλυτα που αφήσαμε πίσω μας. Η καθημερινότητα δείχνει πόσο σε αντέχει ο άλλος, θυμάσαι; Δεν θυμάσαι, ποτέ δεν έδινες βάση… Εκείνη δίνει, τρώει το μυαλό της, υποθέτει, ρισκάρει, ζητάει το λιγότερο για εκείνη και δίνει τα πάντα…