Ένα από αυτά τα βράδια κι αυτό, που μόνη, καθισμένη στο σκοτάδι αναπολώ παλιές στιγμές, χαϊδεύω παλιές πληγές, νοσταλγώ αναμνήσεις και χαμένα όνειρα…
Πόσο αλλιώς είναι όλα! Πόσο παράξενα διαφορετικά! Καλύτερα; Χειρότερα; Δεν ξέρω να πω. Ξέρω μονάχα πως έχω αλλάξει τόσο, που ώρες ώρες δεν αναγνωρίζω το είδωλό μου στον καθρέφτη.
Πόσο σ’ αλλάζουν τα χρόνια! Πόσο σε μεταλλάσσουν οι εμπειρίες! Πόσο σε μεταμορφώνουν οι πληγές!
Ένα από αυτά τα βράδια κι αυτό. Τι ήρθες να κάνεις πάλι στη σκέψη μου; Γιατί ήρθες ν’ ανακατέψεις πάλι το μυαλό μου; Γιατί ήρθες να μπερδέψεις πάλι την καρδιά μου;
Πόσο τα πλήρωσα τα λάθη μου; Πόσο τα πλήρωσα τα πάθη μου; Πόση ψυχή μου εξαργύρωσα για τα μάτια σου; Αυτά τα μάτια που κάποτε άλλαξαν την πορεία μου, χαράζοντας μια διαδρομή που δεν μπορούσα ούτε καν να φανταστώ…
Πώς με βρήκες και πόσο αλλιώς με άφησες! Δεν ξέρω αν λυπάμαι ή αν χαίρομαι για το πώς και πού είμαι πια, νιώθω όμως μια θλίψη όταν με κοιτάζω. Νιώθω μια θλίψη για όσα αντάλλαξα για να ζήσω μέσα στο ψέμα σου, αυτό το ψέμα που τόσο γλυκά με νανούριζε κόβοντάς μου λίγο λίγο την ανάσα, μέχρι που σχεδόν νεκρή μ’ εγκατέλειψε.
Ένα από αυτά τα βράδια κι αυτό, που μόνη, καθισμένη στο σκοτάδι αναπολώ παλιές στιγμές, χαϊδεύω παλιές πληγές, νοσταλγώ αναμνήσεις και χαμένα όνειρα. Δεν νιώθω θλίψη, μα μου ‘χει λείψει το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τυχαία. Δεν νιώθω θλίψη, μα μου ‘χει λείψει το λάγνο ψέμα σου που τα ‘κανε όλα ωραία…
Κική Γιοβανοπούλου