Advertisements
Χρειάζονται λεπτά, ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια και φτάνει η στιγμή που αναπνέεις και δεν πονάς! Και σκέφτεσαι σήμερα ήταν όλα αλλιώς, πέρασε, πάει, χάθηκε, έγινε ανάμνηση. Και αποφασίζεις να πας παρακάτω. Και σίγουρα έχεις τις φοβίες σου μην ξαναπληγωθεις, αλλά και επειδή είσαι γκομενάκι τρελό, με μιας σκας μύτη για να βρεις γκομενάκι που σαφώς δεν θα του τάξεις τίποτα, αλλά θα το κάνεις και λίγο “1 – 2 – test”. Κι αφού δεις ότι το “θυμάτακι” σου θρέφει ελπίδες για κάτι καλύτερο και εσύ έτοιμος να ανοίξεις την πόρτα, σκάει το αναθεματισμένο μήνυμα που περίμενες ένα χρόνο νωρίτερα. “Τι κάνεις;”. Και βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που είσαι ένα βήμα μπροστά και τώρα πώς θα το αντιμετωπίσεις…
Στην καλύτερη, αν όντως το έχεις ξεπεράσει, απλά το προσπερνάς. Στη δεύτερη περίπτωση, κάθεσαι καναπέ ή όπου έχεις ευκαιρία (+αναμμένα κάρβουνα) και κλαις τη μοίρα σου. Αυτόματα έχεις ξεχάσει το γκομενάκι “θύμα” (ωχ τώρα τι λένε!) και πέφτεις ξανά στη μπουκάλα με Καρρά πίσω να παίζει “Εγώ αγάπη μου εγώ…”. Κι αυτόματα παίρνεις το παράσημο της ανοιχτής παλάμης για την αποτυχημένη επιτυχία σου…
“Άτιμη καρδιά!” λες και εγώ σου απαντάω “άτιμη ανασφάλεια και λίγο συναίσθημα ακόμα!”. Όταν βάζεις Delete, βάλτο σωστά, μην κρατάς τίποτα, ειδικά όταν είσαι στο “I’m back babies!”.
Κατερίνα Ηλέκτρα (Κ.Η.
)
)