Τι κι αν δεν σ’ έχω συνεχώς στο πλάι μου; Τι κι αν δεν μοιραζόμαστε την καθημερινότητά μας; Τι κι αν χανόμαστε κατά καιρούς; Εσύ πάντα εκεί, με τον δικό σου μοναδικό, απροσδιόριστο τρόπο. Σταθερά μου, μα ποτέ δεδομένο μου. Μόνο εσύ. Πάντα εσύ…
Πάντα εσύ η σχεδία στις τρικυμίες του μυαλού μου, το χέρι που θα με κρατήσει στο χείλος του γκρεμού, η φωνή της λογικής, όταν η δική μου χάνει το δρόμο της. Η απόλυτη, ωμή, σκληρή αλήθεια μου, σ’ ένα πλήθος γεμάτο προσποιητά χαμόγελα και δήθεν φιλικά χτυπήματα στην πλάτη.
Ποτέ δεν ταίριαξες στη λογική αυτού του κόσμου. Πάντα αλλιώς, πάντα επαναστάτης ενάντια σ’ όλα τα “σωστά”. Πάντα διαφορετικός. Πάντα εσύ! Κι αυτό το “εσύ” σου αγάπησα. Σ’ αυτό άνοιξα διάπλατα την ψυχή μου. Σ’ αυτό μπροστά τσαλακώθηκα, γδύθηκα κι έδειξα κάθε φόβο, κάθε πόνο, κάθε ουλή. Αυτό το “εσύ” σου εμπιστεύτηκα πως θ’ αγγίξει τρυφερά τις πληγές μου, ακόμη κι αν δεν μπορεί να τις γιατρέψει.
Πάντα εσύ! Γιατί καμιά απόσταση, κανένας χρόνος δεν μπορεί να μας απομακρύνει ουσιαστικά. Γιατί η αγκαλιά σου είναι η μόνη ασφάλεια. Γιατί η σκέψη σου είναι το “εκεί” που πάντα θα επιστρέφω όσες φορές κι αν φύγω, το “εκεί” που ανήκω. Γιατί πάνω απ’ όλα είσαι “μου”, όπου κι αν ανήκεις. Γιατί… πάντα εσύ!
Κική Γιοβανοπούλου