Κι ίσως κάποτε με μια προδοσία από εκεί που δεν το περίμενες κι μ’ ένα “άρον άρον, σταύρωσον αυτόν”, με συνοπτικές διαδικασίες βρέθηκες μ’ έναν σταυρό στην πλάτη ν’ ανεβαίνεις γολγοθάδες. Κι ίσως κάποτε μάτωσες και λύγισες, με μόνο σου παράπτωμα ότι πίστεψες σε κάποιους που δεν άξιζαν. Κι ίσως κάποτε έκλεισες τα μάτια κι αφέθηκες να υποφέρεις, πληρώνοντας την απληστία εκείνων που για 30 αργύρια σε πούλησαν, οδηγώντας σε σε φριχτά βασανιστήρια ψυχής.
Κι ίσως κάποτε πόνεσες φριχτά, ίσως μάτωσες, ίσως διαλύθηκες, ίσως γονάτισες. Ίσως γιατί η δική σου ψυχή δεν μπορούσε να περιμένει όσα της επιφύλασσαν οι Ιούδες που κάποτε έκλεισε μέσα της. Ίσως γιατί δεν περίμενες πως αυτοί που αγάπησες, πίστεψες, εμπιστεύτηκες, θα μπορούσαν να καρφώσουν το μαχαίρι στην πλάτη σου.
Μα εκ των έσω έρχεται πάντα η προδοσία μάτια μου. Αυτοί που απίθωσες στα χέρια τους τα κλειδιά της καρδιάς σου, είναι αυτοί που τα βράδια που γαλήνια κοιμάσαι ληστεύουν τα πάντα σου, καπηλεύονται τα όλα σου και στο τέλος τα ξεπουλάνε φτηνά. Μα όση ψυχή σου και να πουλήσουν, δική τους δεν θ’ αποκτήσουν ποτέ. Κρεμασμένα και κενά κουφάρια θα παραμένουν.
Κι ίσως κάποτε με μια προδοσία από εκεί που δεν το περίμενες κι μ’ ένα “άρον άρον, σταύρωσον αυτόν”, με συνοπτικές διαδικασίες βρέθηκες μ’ έναν σταυρό στην πλάτη ν’ ανεβαίνεις γολγοθάδες. Μα να θυμάσαι πως η Ανάσταση θα έρθει. Για εκείνους που άδικα προδόθηκαν και λύγισαν, πάντα έρχεται. Κι οι Ιούδες θα μένουν πάντα εκεί, κρεμασμένα, άδεια κορμιά…
Κική Γιοβανοπούλου