Μια ανάσα είμαστε όλοι, το έχουμε όμως δεδομένο πως είμαστε άτρωτοι. Όχι μικρέ μου, φτωχέ μου άνθρωπε. Είμαστε το τώρα, είμαστε οι επιλογές μας, είμαστε όλοι μικροί και δεν μπορούμε να ορίσουμε το πότε θα φύγουμε. Αυτό που ορίζουμε είναι το τι θα θυμούνται από εμάς. Το πόση αγάπη δώσαμε, το πόση αγάπη θα πάρουμε, τις αναμνήσεις που χτίσαμε με την οικογένειά μας, τους φίλους μας, τις ώρες που γελάσαμε με την καρδιά μας, τις μέρες που κλάψαμε με την καρδιά μας.
Σκόνη στον άνεμο είμαστε. Όλοι έχουμε αρχή, αλλά το τέλος δεν το γράφουμε εμείς. Μια ανώτερη δύναμη μας κόβει την πνοή και μένουμε μια γλυκιά ανάμνηση σε όλους αυτούς που μας αγάπησαν. Ας μας αφήσουν λοιπόν να ζήσουμε όπως θέλουμε, χωρίς “πρέπει” και ας φύγουμε όλοι με ένα χαμόγελο στα χείλη για όσα όμορφα ζήσαμε εδώ σε αυτόν τον κόσμο που λέμε ζωή.
Ευγενία Τριανταφυλλίδου