Εγώ το κάθε σου ξέσπασμα το βάφτιζα «κακιά στιγμή» και εσύ μου χρέωνες ό,τι ποτέ δεν είχα κάνει. Πόσο άδικα μου φέρθηκες! Τα έβαλα με τους δαίμονές σου, τους κοίταξα κατάματα να με κοιτάζουν με φθόνο και νόμιζα πως η αγάπη μου θα τους νικήσει. Πόσο ανόητη ήμουν!
Και πάλι, όταν μου χαμογελούσες, όταν μου έλεγες πως μ´ αγαπάς, εγώ το πίστευα γιατί νόμιζα ότι το έβλεπα στα μάτια σου. Πόσο ήθελα να είναι πάντα έτσι! Ήταν σαν να είχα δυο ανθρώπους πλάι μου, ποτέ δεν ήξερα όμως με ποιον θα έρθω αντιμέτωπη. Με τον δαίμονα ή τον άγγελο;
Μαντώ Κάραλη
Advertisements