Τελείωσε μωρό μου. Αυτό ήταν. Βγάλε την μάσκα σου και έλα να τα πούμε πίσω, στα καμαρίνια. Βάλε και ένα ποτό, θα σου χρειαστεί. Τσιγάρα έχω εγώ, μην αγχώνεσαι.
Κάθισε λοιπόν άνετα και έλα να κάνουμε παρέα τον απολογισμό μας. Μόνο υποσχέσου μου, πως δεν θα αραδιάσεις πάλι δικαιολογίες και ψέματα, με κούρασαν όλα αυτά. Εσένα όχι;
Μπορείς να παραδεχτείς πια, πως ο έρωτάς σου για μένα έχει τελειώσει εδώ και πολύ καιρό. Πως η συνήθεια σε κρατούσε πλάι μου. Πως ήδη γύρευες το χάδι σε άλλες αγκαλιές. Ναι, μην με κοιτάζεις με αυτό το βλέμμα, όλα τα έχω καταλάβει. Δεν περίμενα το τέλος για να δω τι πραγματικά συμβαίνει στην σχέση μας. Όχι, όχι, μην πας να φύγεις. Αυτή την φορά είτε το αντέχεις είτε όχι, θα ακούσεις όσα φυλαγμένα έχω για σένα. Άναψε ένα ακόμη τσιγάρο, θα το χρειαστείς.
Σε ερωτεύτηκα κι ας ήξερα πως το τέλος ήταν κοντά. Κι ας μου έλεγαν όλοι πως τίποτα κατάλληλο για μένα δεν έχεις να μου δώσεις. Για το καλό μου, έλεγαν να φύγω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Από σένα. Από εμάς. Μα δεν έφυγα. Έμεινα εκεί. Για να αποδείξω πρώτα σε μένα και ύστερα σε εκείνους πως κάνουν λάθος. Πως δεν είσαι όσα λένε. Κι εσύ όσο περνούσε ο καιρός επιβεβαίωνες κάθε τους λέξη. Μία προς μία. Και εγώ εκεί, να επιμένω…
Αυτή ήταν η διαφορά μας. Εγώ προσπαθούσα για εμάς και εσύ απομακρυνόσουν όλο και περισσότερο σε κάθε δυσκολία. Ανάξιος να πάρεις την ευθύνη για το οτιδήποτε. Μα πώς να μιλήσω για αξίες σε έναν άνθρωπο που μόνο επιβεβαίωση ήθελε; Ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο όλων όμως; Πως ακόμη και τώρα, τίποτα δεν σε αγγίζει. Κι αυτό πονάει. Γιατί εγώ σε πίστεψα.
Κι αφού επιτέλους είπα όσα έπρεπε, σειρά σου να πεις έστω τώρα, που καμία σκηνή δεν έμεινε, την δική σου αλήθεια. Πριν δούμε “μαζί” -για τελευταία φορά- τους τίτλους τέλους.
Απόλαυσε το χειροκρότημα. Αφού εν τέλει, ήταν το μόνο που σε ένοιαζε, ας μην γελιόμαστε…
Αντωνέλικα Ρέβελου
Advertisements