Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί, συζητούσαμε με τις 3 τότε κολλητές μου, πως όταν μεγαλώσουμε θα αγοράσουμε μια πολυκατοικία με 4 ορόφους και θα ζούμε όλες μαζί με τις οικογένειές μας. Θα γινόμασταν η μία, κουμπάρα της άλλης και θα μοιραζόμασταν την ζωή και την καθημερινότητά μας. Θα πηγαίναμε μαζί βόλτες κι εκδρομές και οι δρόμοι μας δεν θα χώριζαν ποτέ! Το πιστεύαμε και το θέλαμε με όλη την δύναμη της παιδικής ψυχής μας. Στα μάτια μας η φιλία ήταν κάτι το αδιάρρηκτο, το αιώνιο. Οι όρκοι που δίναμε τότε για ισόβια αφοσίωση, αγάπη και φιλία, ήταν κάτι παραπάνω από αληθινοί. Και κάποια στιγμή μεγαλώσαμε…
Λένε πως όσο μεγαλώνουμε, ο κύκλος των φίλων μας όλο και συρρικνώνεται. Οι άνθρωποι που επιλέγουμε να μας συντροφεύουν στη ζωή μας, γίνονται όλο και λιγότεροι. Έρευνες μάλιστα λένε πως ο κύκλος των φίλων μας, αλλάζει κάθε 7 χρόνια κι αυτό έχει να κάνει με τις αλλαγές που συμβαίνουν στην ζωή μας, γιατί τις φιλίες τις επιλέγουμε ανάλογα με τα ενδιαφέροντα, τις ανάγκες, την κατάστασή μας. Αυτό σημαίνει πως μάλλον δύσκολα μια φιλία που κάναμε στο σχολείο, μπορεί να διατηρηθεί με την ίδια θέρμη όταν μεγαλώσουμε. Σπουδές, εργασία, σχέσεις, γάμοι, παιδιά… πόσες αλλαγές στην ζωή του κάθε ανθρώπου, που ερχόμενες, αλλάζουν την ματιά μας προς τον κόσμο, τις ανάγκες στη ζωή και στην επικοινωνία μας! Πόσες αλλαγές που φέρνουν ή παίρνουν ανθρώπους από κοντά μας!
Όσο κι αν μεγαλώνοντας κι αφού ενδεχομένως έχουμε φάει πολλές πισώπλατες μαχαιριές από “φίλους”, αρχίζουμε να αμφισβητούμε την ύπαρξη της φιλίας, τουλάχιστον με την ανιδιοτελή μορφή που την είχαμε στον νου μας από παιδιά, η φιλία είναι ανάγκη της ψυχής. Η επικοινωνία, η συσχέτιση, η αλληλεπίδραση με ανθρώπους που δεν υπάρχει ερωτική διάθεση, είναι απαραίτητη για έναν ισορροπημένο ψυχικό κόσμο. Ο ώμος για να κλάψεις, το αυτί για να ακούσει όσα νιώθεις / φοβάσαι / ελπίζεις, το χέρι που στην χαρά σου θα σφίξει δυνατά το δικό σου, το χαμόγελο που θα μοιραστείς στην ευτυχία σου. Όλα τα όνειρα, οι ελπίδες, οι προσδοκίες, οι στόχοι που θα εκμυστηρευτείς. Το κάθε ερώτημά σου, που θα έρθει αντιμέτωπο με την αλήθεια, εκείνη που ένας αληθινός φίλος μπορεί να ξεστομίσει… Όλα αυτά είναι πράγματα που έχεις ανάγκη να δέχεσαι και να προσφέρεις, για την ηρεμία και την ασφάλεια της ψυχής σου.
Στο συρτάρι μου υπάρχει το κλειδί του σπιτιού μιας εκ των 3 κολλητών των παιδικών μου χρόνων. Μου το έδωσε πριν κάποια χρόνια “για ώρα ανάγκης” όπως μου είπε. Αυτό το κλειδί όμως δεν είναι απλά ένα κλειδί, είναι η απόδειξη πως μια φιλία μπορεί να διαρκέσει μέσα απ’ τις δεκαετίες. Μπορεί να επιβιώσει ακόμη κι αν πολλά σκαμπανεβάσματα την κλυδωνίσουν κατά καιρούς. Μπορεί να επιβιώσει ακόμη και μέσα από διαφωνίες ή απομακρύνσεις. Μπορεί να επιβιώσει ακόμη κι αν πολλοί άλλοι άνθρωποι φύγουν ή έρθουν στην ζωή σου. Γιατί όσες πισώπλατες μαχαιριές κι αν έχεις δεχτεί από “φίλους”, πάντα θα υπάρχει έστω ένας άνθρωπος που θα μπορείς να λες φίλο και να το εννοείς.
Κική Γιοβανοπούλου